ଲାବଣ୍ୟବତୀ

ଶୁଣ ହେ ସୁଜନେ ରସ କର୍ଣ୍ଣ ମନ ଲୋଭା ।

ରତ୍ନାକର ମଧ୍ୟରେ ସିଂହଳ ଦ୍ୱୀପ ଶୋଭା ଯେ ।୧ ।

କହିବାର ନୋହେ ସେ କଟକ ଛଟକକୁ ।

ରତନ ଝଟକ ହସେ ଆନ କଟକକୁ ।୨ ।

ଅଛନ୍ତି ଧନଦ ସମ ଧନବନ୍ତମାନେ ।

କର୍ଣ୍ଣେ ଶୁଣାଅଛି ସମାନକୁ ଏକା ଦାନେ ଯେ ।୩ ।

ଯେତେ କୋଟି ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଯାହାକୁ ମିଳେ ତହିଁ ।

ତେତେ ଗୋଟି କଳସ ସେ ମନ୍ଦିରେ ବସାଇ ଯେ ।୪ ।

ଗୋରୋଚନା ପ୍ରକାରେ ଯହିଁରେ ମୃଗମଦ ।

ନିତି ଜୀର୍ଣ୍ଣବସନକୁ ବିକନ୍ତି ପୁଳିନ୍ଦ ଯେ ।୫ ।

କୁଙ୍କୁମ ଉକୁଟାଇ ହୁଅନ୍ତି ନାରୀ ଯହିଁ ।

ହରିଦ୍ରାରେ ଆଦର କରିବେ କାହିଁପାଇଁ ଯେ ।୬ ।

ମାର୍ଗ ମାର୍ଜନେ ରଜନିକର ଆଣି ଯାଇ ।

ରଜନୀକର ଆଣନ୍ତି ଶକଟରେ ବହି ଯେ ।୭ ।

ହରିତକୀ ପାଇଁ ତିଆରିଲେ ବୈଦ୍ୟକୁଳ ।

ଭାରବାହେ ଭାରରେ ଆଣନ୍ତି ଜାତିଫଳ ଯେ ।୮ ।

ଶବରୀ ଶର୍ବରୀ ଶେଷୁଁ ଅରଣ୍ୟକୁ ଯାଇ ।

ହରି ବିଦାରିତ-କରି ମୋତି ପଡ଼ିଥାଇ ଯେ ।୯ ।

ବଦରୀ ଆଦରି ନେଇ ସରୋବରେ ଧୋଇ ।

ବିକା ତା ନଯିବ ବୋଲି ଆସନ୍ତି ପକାଇ ଯେ ।୧୦ ।

ଖଣ୍ଡପରଶୁ-ଧାରଣପୁର ପରିଷ୍କାରେ ।

ନ ଦହନ୍ତି ଶାମୁକ ମୁକତା ବିହୀନରେ ଯେ ।୧୧ ।

ଯେଉଁ ହେମ କମନୀୟ କାମକରେ ହୋଇ ।

ସେ ଗ୍ରହଣୁ ବାରବାନେ ଦୃକପାତ ନାହିଁ ଯେ ।୧୨ ।

ଶିଶୁକାଳୁ ମୋଧାବିନୀ ମଦନ ଶଳାକା ।

ଭକ୍ଷନ୍ତି ଲବଙ୍ଗ ନାଗବଲ୍ଲୀ ଦଳ ଏକା ଯେ ।୧୩ ।

ଏଣୁ କଣ୍ଠରୋଧ ବାଧାହୀନ ଦିବ୍ୟ ତାନ ।

ଶିଖି ବିଷ୍ଣୁ ଚରିତ କରନ୍ତି ଭ୍ରମିଗାନ ଯେ ।୧୪ ।

ଗଜ ହୟ ଉପଜୀବୀ ଭ୍ରମନ୍ତି କେଦାରେ ।

ମାରାଗ ଜ୍ୟୋତିକି କରି ଜବସ ମନରେ ଯେ ।୧୫ ।

ବାସକରେ ଗ୍ରହଣ କରନ୍ତି ଯହିଁ ମଚ୍ଛ ।

ଭାବନ୍ତି ଏହି ପଥରେ ପଥରେକ ସ୍ୱଚ୍ଛ ଯେ ।୧୬ ।

ବଜ୍ର ଜାତି ବିନା ଗଜ ନ ଆଣନ୍ତି ବିନୁ ।

ଅଶ୍ୱଶାଳେ ବନ୍ଧା ନୋହେ ସିନ୍ଧୁଜାତ ବିନୁ ଯେ ।୧୭ ।

ମୂଷିକରେ ନେପାଳୀ ପାଳନା ସୁଆଦରେ ।

ଗନ୍ଧମାର୍ଜ୍ଜାର ପୋଷିତ ବିଡ଼ାଳ ପଦରେ ଯେ ।୧୮ ।

ମାଳିଆଳି-ଦକ୍ଷିଣାବର୍ତ୍ତକ ବିନା କମ୍ଭୁ ।

ନ ଘେନନ୍ତି ଦେବାକୁ ହର ଚରଣେ ଅମ୍ବୁ ଯେ ।୧୯ ।

ଏକ ମୁଖୀ ରୁଦ୍ରାକ୍ଷ ଗ୍ରହଣ ଯୋଗୀକରେ ।

ବାଳକେ କିଣନ୍ତି ଦ୍ରାକ୍ଷା କେବଳ କୋଳିରେ ଯେ ।୨୦ ।

ଖଡ୍‌ଗ ଚର୍ମ ଆଢ଼େଣୀ ଧାରଣ ନପାଇ ।

ଖଡ଼ଗ ଚର୍ମରୁ ଆନ ଚର୍ମ ନ ଯୋଗାଇ ଯେ ।୨୧ ।

ଯହିଁ ବ୍ରହ୍ମଜାତି ବଜ୍ର କବଚ ମିଳଇ ।

ବଜ୍ର କବଚରେ ଅନୁରାଗ ଥିବ କାହିଁ ଯେ ।୨୨ ।

ପଦ୍ମିନୀ ଜନମ ସ୍ଥାନ ପଦ୍ମାକର ପୁରୀ ।

ଆନ ଜାତି ନାରୀଏ ଯହିଁରେ ପରିଚାରୀ ଯେ ।୨୩ ।

କିନ୍ନରୀ ଗୀତ ଶ୍ରବଣ ଯହିଁ ନିତି ନିତି ।

ମହୀ ମଧ୍ୟେ ସ୍ୱର୍ଗ ଯେ ହୋଇଛି ଉତପତ୍ତି ଯେ ।୨୪ ।

ସେ ନଗର ନରବର ନାମ ରତ୍ନେଶ୍ୱର ।

ବିଦ୍ୟୁଲତା ନାମେ ପଟ୍ଟମହିଷୀ ତାହାର ଯେ ।୨୫ ।

ପଞ୍ଚଶର ସମେ ପଞ୍ଚସୁତ କଲାଜାତ ।

ଦିବ୍ୟକୁମାରୀ ପ୍ରାପତେ କରେ ନାନା ବ୍ରତ ଯେ ।୨୬ ।

ଚୈତ୍ର ମଙ୍ଗଳବାରରେ ଆରମ୍ଭି ପୂଜାକୁ ।

ପଞ୍ଚମ ପାଳିରେ ତୋଷ କଲେ ଗିରିଜାଙ୍କୁ ସେ ।୨୭ ।

ବାଞ୍ଛାବତୀ ପିଣ୍ଡ ଥିଲା ଅଗମ୍ୟ କାନନ ।

ଆପଣେ ଅମ୍ବିକା ଯାଇ କଲେ ସଜୀବନ ଯେ ।୨୮ ।

ବୋଇଲେ ସୁନ୍ଦରୀ ହୁଅ ତୁ ରସାଳ ଫଳ ।

ଆଜ୍ଞା ଅବଧାରିଲା ସେ ରାମା ତତକାଳ ଯେ ।

କରେ ଘେନି ସ୍ୱପ୍ନାଦେଶେ ମହୀଦେବୀ କରେ ।

ଦେଇଗଲେ ସେ ଆମ୍ବକୁ ପାର୍ବତୀ ସତ୍ୱରେ ଯେ ।୩୦ ।

ଚେତୁ ଯୁବତୀ ଦେଖିତ ହସ୍ତେ ଅଛି ଚୂତ ।

ଭକ୍ଷ ମୃଗାକ୍ଷୀ ନାୟକ ସଙ୍ଗେହେଲା ରତ ଯେ ।୩୧ ।

ଶୁଭବେଳେ ଗର୍ଭ ଦର୍ଭହାସୀ ଶୁଭ୍ରକେଶୀ ।

କେତେ ଦିନେ ଶୋଭାତାର ଆନ ଆନ ଦିଶି ଯେ ।୩୨ ।

କାନ୍ତି ସୁବର୍ଣ୍ଣେ ଦୋହଦ ପାରଦ ମିଶିଲା ।

ରଜତ ପିତୁଳା ତୁଲ୍ୟ ଅବଳା ଦିଶିଲା ଯେ ।୩୩ ।

କ୍ଷୀଣ ପାଇଁ ପୀନ ହେଲା ରେକସଂଖ୍ୟା କଟୀ ।

ଖସି ନିତମ୍ବ-ବିମ୍ବକୁ ଆଶ୍ରେ କଲା ଶାଟୀ ଯେ ।୩୪ ।

ବେଶରେ ଆବେଶ ହେବା କ୍ରମଶେ ତୁଟିଲା ।

ଆହାରେ ବିମନା ହୋଇ ଗମନେ ଫୁଟିଲା ଯେ ।୩୫ ।

ବାହାରେ ହୋଇଲା ପତି ବିହାରରୁ ମତି ।

ମହିଳା ମହୀ ଶୟନେ ବଳାଇଲା ପ୍ରୀତି ଯେ ।୩୬ ।

ଦିବ୍ୟ ରୁଚିକି ରୁଚିଲା ମୃତ୍ତିକା ଭକ୍ଷଣ ।

ଚଞ୍ଚଳ ଚଳନମାନ ଛାଡ଼ିଲା ଈକ୍ଷଣ ଯେ ।୩୭ ।

ପୃଥୁରୋମା ନୟନୀ ଉଦର ପୃଥୁତର ।

ଅତି ଶୋଭା ନାଭି ଲେଉଟିଲା ପରକାର ।୩୮ ।

ନିଷ୍ଠୁର ଦିଶିଲା ଓଷ୍ଠ ତୁଟି ଯାଇ ରଙ୍ଗ ।

ଘନ ଘନ ଜୃମ୍ଭା ପୁନଃ ପୁନଃ ମୋଡ଼େ ଅଙ୍ଗଯେ ।୩୯ ।

ଶ୍ୟାମଳ କୋମଳ ଅଙ୍ଗା ସ୍ତନଅଗ୍ର ବହି ।

ହରଧର ଶୃଙ୍ଗେ ଜଳଧର ପରା ଶୋହି ଯେ ।୪୦ ।

ଦଶମାସ ଶେଷ ରସବତୀ ଅଶକତ ।

ଉତ୍ତମ ଲଗ୍ନ ମଗ୍ନରେ ସୁତା ପ୍ରସବିତ ଯେ । ୪୧ ।

କବି ବିଚାରି କି ଚାରିମୁଖ ସଙ୍ଗେ ବାଦ ।

ଆଚରି ମଦନମହୀପତି ବହି ମଦ ଯେ ।୪୨ ।

ଉଦର ଶୋଭା ଉଦଧି ମନ୍ଥିଲା ଉଦ୍‌ବେଗ ।

ଉରଜ ମନ୍ଦରୁ ବଳି ସର୍ପରଜ୍ଜୁ ଯୋଗେ ଯେ ।୪୩ ।

ତହିଁରୁ ଜାତ ଜଗତମୋହିନୀ ସ୍ୱଭାବେ ।

ଅବଶ୍ୟ ହୋଇବେ ହର ତପେ ଭଙ୍ଗ ଏବେ ଯେ ।୪୪ ।

ଧାତ୍ରୀ ଧରିତ୍ରୀଭୂଷାକୁ ନାଭିଚ୍ଛେଦ କରି ।

ଗଣକଗଣେ ବସିଣ ଜାତକ ବିଚାରି ଯେ ।୪୫ ।

ସୂତିକା ଗୃହରେ ଯେତେ ବିଧି ଶେଷ କଲେ ।

ଏକବିଂଶ ଦିନେ ଦୋଳିଶୟନ ବିହିଲେ ଯେ ।୪୬ ।

ଆସିଥିଲେ ବ୍ରହ୍ମଋଷି ଶୋଭାରାଶି ଚାହିଁ ।

ବିଚାରିଲେ କେତେ କଳ୍ପଶ୍ରମ କଲା ବିହିଯେ ।୪୬ ।

ଆସିଥିଲେ ବ୍ରହ୍ମଋଷି ଶୋଭାରାଶି ଚାହିଁ ।

ବିଚାରିଲେ କେତେ କଳ୍ପଶ୍ରମ କଲା ବିହି ଯେ ।୪୭ ।

ମୁଖ ହେବ ଏମନ୍ତ ବିଚାରି ପଦ୍ମବିଧୁ ।

ହସ୍ତବାଳା କରି ଆଗୁ ବଢ଼ିଗଲା ସାଧୁ ଯେ ।୪୮ ।

ତହୁଁ ବାସ ଆହାଲାଦ ଦର୍ପଣରୁ ଝଳି ।

ଲହରୀରୁ କୁଟିଳ ଅଞ୍ଜନପୁଞ୍ଜ କାଳୀ ଯେ ।୪୯ ।

କୁରଙ୍ଗରୁ ତରଙ୍ଗ ବିଦ୍ରୁମ ରଙ୍ଗ ହରି ।

ଲବଣୀ ଶିରୀଷରୁ କୋମଳ ବଳେ ତୁଳି ଯେ ।୫୦ ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣର ବର୍ଣ୍ଣ ଗତି ହଂସଠାରୁ ଗତି ।

ଏ ରୂପେ ଉପମାବର୍ଗ ଯେତେକ ଅଛନ୍ତି ଯେ ।୫୧ ।

ବିହି ସବୁଠାରୁ ସାର ସାର ଭାଗ ଆଣି ।

ପୁରଟ ପ୍ରତିମା ପରି ରଚିଲା ରମଣୀ ଯେ ।୫୨ ।

କବି ଯେତେ ଥିଲେ ସୀଉକାର ତା ନ କଲେ ।

ବିଧାତା ବିଧାନୀ କାହୁଁ ଏ ହେବ ବୋଇଲେ ଯେ ।୫୩ ।

ଦେଖ ପଦ୍ମ ଲପନ ଶୋଭାକୁ ଯାର ହାରି ।

ଚରଣ ତଳେ ଶରଣ ପଶିଅଛି ଡରି ଯେ ।୫୪ ।

ପଦ୍ମଜାତ ସିନା ବିଧି ବିହିଲା କେମନ୍ତେ ।

ଏମନ୍ତ ସମ୍ମତ ହେଲା ସମସ୍ତଙ୍କ ଚିତ୍ତେ ଯେ ।୫୫ ।

ସର୍ବ ମତେ ସର୍ବ ଶୋଭାସ୍ଥାନ ବୋଲି ବାଳୀ ।

ଲାବଣ୍ୟବତୀ ନାମକୁ ଦେଲେ ଭାଳି ଭାଳି ଯେ ।୫୬ ।

ବଳକ୍ଷ ପକ୍ଷର କଳାକର କଳା ପରି ।

ଦିନୁ ଦିନୁ ଶୋଭା ବୃଦ୍ଧି ନରେନ୍ଦ୍ର କୁମାରୀ ଯେ ।୫୭ ।

କେତେଦିନ ଉଭା ଭିତ୍ତି ଧରି ବିମ୍ବାଧରୀ ।

କରୀ ଗମନରେ ପୁଣି ମହୀ ଶୋଭା କରି ଯେ । ୫୮ ।

ରଜନୀକର ବଦନା ରଜନିକରରେ ।

କରଇ ଖେଳା ରଚନା ଶିଶୁଙ୍କ ସଙ୍ଗରେ ଯେ ।୫୯ ।

ରବି ରଥ ରଖେ ବଶ ହୋଇ ତା ସୁଷମେ ।

ଏଣୁ କରି ଦୀର୍ଘଦିନ ଜାଣିଲି ଗ୍ରୀଷମେ ଯେ ।୬୦ ।

ବିଶ୍ୱସୃକ ବିଶ୍ୱକର୍ମା ଶିଳ୍ପୀ ହୋଇ ଗୋପ୍ୟେ ।

ନିର୍ମାଣ ବାରଣଦନ୍ତ ପିତୁଳା ତା ରୂପେ ଯେ ।୬୧ ।

ଉପି ଲେପି କୁଙ୍କମ ଦିଅନ୍ତି ନେଇ କରେ ।

ହେବ କି ନୋହିବ ସମ ଏମନ୍ତ ଶଙ୍କାରେ ଯେ ।୬୨ ।

ମନକୁ ନ ଆସି ଆରଦିନ ଚିତ୍ରକର ।

ହୋଇ ଚିତ୍ତେ ବିଚିତ୍ର ଲେଖନ୍ତେ ଶୋଭା ତାର ଯେ ।୬୩ ।

ତଥାପି ସୁଷମା ସମା ପ୍ରତିମା ନୋହିଁ ।

ଶୋଭାକୁ ବର୍ଣ୍ଣନ୍ତି କବି ବୃତ୍ତ କରି ତହିଁ ଯେ ।୬୪ ।

ଏମନ୍ତ ଯଶ ଜେମାର ଜଗତେ ଶୁଭିଲା ।

ଯୋଗୀଜନ ମୋହନାସ୍ତ୍ର ମାର ଭିଆଇଲା ଯେ ।୬୫ ।

ଏ ବିଚାରେ ମହେଶ ପାଷାଣ ହେଲେ କିବା ।

ଯୁବା ହେବାଯାଏ ଆଉ ଶରୀରେ ନଥିବା ଯେ ।୬୬ ।

ପଢ଼ାଶୁକେ ଶିଳା ଧୂପ କୋକିଳେ ବରଷା ।

ହୋଇଲା ପାଠ ପଠନ କାଳ ମୃଦୁଭାଷା ଯେ ।୬୭ ।

ସରସ୍ୱତୀ ଗୋଚରରେ ବିଦ୍ୟା ଥିଲା ଯେତେ ।

ଦେଲେ କହି ସେ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ ତୁ ନ କରିବୁ ମୋତେ ଯେ ।୬୮ ।

ଲଜ୍ଜା ପଟ୍ଟମହିଷୀକି ଘେନି ଯଉବନ ।

ରାଜା ଆସି ଆକର୍ଷିଲା ଅଙ୍ଗ ଦେଶମାନ ଯେ ।୬୯ ।

ପାତ୍ର ମନ୍ତ୍ରୀ ନିତମ୍ବ ଜଘନ ଉରୁସତ୍ୟ ।

ଶାଢ଼ି ପାଇ ଏମାନେ ହୋଇଲେ କୃତକୃତ୍ୟ ଯେ ।୭୦ ।

କୁଚଅଙ୍କୁରିବାରେ ବସନ ଉଠିଦିଶେ ।

ହୃଦୟବେଦୀରେ ଅଭିଷେକ କୁମ୍ଭ କି ସେ ଯେ । ୭୧ ।

ଏ ସମୟେ ମାହୁନ୍ତ ସୁନ୍ଦରୀ ମତ୍ତକରୀ ।

ଅନ୍ତଃପୁର ଟୋପରେ ରଖିଲା ବେଳେ ଧରି ସେ ।୭୨ ।

ନେତ୍ରାଞ୍ଚଳରେ ଚଳ ପରକାଶ ହେଲାଆସି ।

ଚତୁରୀ ବଳି ଚାତୁରୀମାନଙ୍କୁ ପ୍ରକାଶି ଯେ ।୭୩ ।

ଏ ପ୍ରତୀତ ଯୁବାଜିତ ଇଚ୍ଛାକରୀ ଭାରୁ ।

ଶରବିନ୍ଧି ଶିଖେ କି ସଂସାର ଗୁରୁଠାରୁ ଯୋ ।୭୪ ।

ସୁନ୍ଦରୀ ସଂସାରେ ସେ ହେବାରୁ ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ।

ଦେଲା କି ପତି ଅଙ୍ଗରେ ଭୂପତି ସମ୍ପତ୍ତି ଯେ ।୭୫ ।

କୁନ୍ତଳ ଦେଶରେ ଚୂଡ଼ା ଶୋଭା କରାଇଲା ।

ବିଦର୍ଭରେ ହାସକୁ ପ୍ରଭୁତ୍ୱ ପଣ ଦେଲା ଯେ ।୭୬ ।

ମାଳବରେ କଣ୍ଠକୁ ଭୂଷଣ କଲା ନେଇ ।

ଚୋଳରେ ଶୋଭିତ କଲା ଉରଜକୁ ତହିଁ ଯେ ।୭୭ ।

କାଞ୍ଚିରେ ରଞ୍ଜନ କଲା ମଧ୍ୟକୁ ନିରତ ।

କନକକଟକେ କଲା ପାଦକୁ ପୂଜିତ ଯେ ।୭୮ ।

ମଣିରମଣୀ ମଣିକିଶାଣ ଯଉବନ ।

ବହୁମୂଲ୍ୟ ପ୍ରଭାକୁ ବଢ଼ାଇ ଦିନୁ ଦିନ ଯେ ।୭୯ ।

ଉପମା ଆଣିବା କାହୁଁ ମହାକବି ହେଲେ ।

ସୁନ୍ଦରେ ଯାହାର ଅଙ୍ଗେ ସୁନ୍ଦରୀ ହୋଇଲେ ଯେ ।୮୦ ।

ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ ରାମ ଶ୍ରେୟର ନିଳୟ ।

ମୁନିଗଣ କାମଦାୟ ପଦ୍ମବାସୀ ପ୍ରିୟ ହେ । ।୮୧ ।

ଉପଇନ୍ଦ୍ରଭଞ୍ଜ ବୀରବରର ଭାବିତ ।

ନିର୍ଦ୍ଦୋଷରେ ଏହୁ ଗୀତ ହେଉ ସମାପତ ହେ ।୮୨ ।

ହୋଇ ବନିତା ମଣ୍ଡିଲା ଅବନୀ ।୧ ।

ଏଣୁ ଉପମାଗଣ ନିରନ୍ତର ।

କି କରିବା ଭାବି ହେଲେ କାତର ।୨ ।

ଝଳି କାନ୍ତିରେ ଲଭିଣ ଭୀତିକି ।

କଲା କଣ୍ଟକ ଦୁର୍ଗକୁ କେତକୀ ।୩ ।

ପାଞ୍ଚେ ମନ୍ଦର କୁଚ ବଢ଼ିବାରେ ।

କିମ୍ପା ବୁଡ଼ି ନ ମଲି ପାରାବାରେ ।୪ ।

ନାସା ପୁଡ଼ା ଫୁଲିବାର ଅନାଇ ।

ଭାଷାବନ୍ଧେ ଶୁକ ମନ ମନାଇ ।୫ ।

ମୁଖେ ପ୍ରଚାର ପରିଚାରିପଣ ।

ସୁଖେ ଦର୍ପ ହାତୁଁ କଳାଦର୍ପଣ ।୬ ।

କମ୍ବୁ କଣ୍ଠ ଦେଖି ଅତି ଆର୍ତ୍ତରୁ ।

ସମ ନୋହେ ବୋଲି ଡାକେ ପ୍ରାତରୁ ।୭ ।

ନେତ୍ର ସଙ୍ଗେ ଳକ୍ଷିବେ କି ସୁମରି ।

ମୀନ ଜଳ ହୀନରେ ଯାଏ ମରି ।୮

ହୋଇ ହାସରେ କୁସୁମ ବିଜିତ ।

ମକରନ୍ଦ ଛଳେ ଅଶ୍ରୁ ତେଜିତ ।୯ ।

ରମ୍ଭା ଉପମା ପଦ ପ୍ରଦେଶକେ ।

ଆଉ କେହୁ ସମ ହେବ ଅଂଶକେ ।୧୦ ।

କୁନ୍ଦୁକରୋକ ହୀରକ-ରଦନା ।

ସୁଧାକର ସରସିଜ ବଦନା ।୧୧ ।

ଏ ପ୍ରୟୋଗ ପରମ୍ପରା ଅଛିତ ।

ବାଳାଠାରେ ବର୍ଣ୍ଣିବାରେ କୁତ୍ସିତ ।୧୨ ।

କଞ୍ଜ ଖଞ୍ଜନ ଗଞ୍ଜନ ଲୋଚନା ।

ମତ୍ତ ପରଭୃତ ଜିତ ବଚନା ।୧୩ ।

ଏ ବିଧିରେ ବର୍ଣ୍ଣିଲେ ସେ ଚତୁରୀ ।

କେତେ ହୋଇବ କବିତା ଚାତୁରି ।୧୪ ।

ଯହିଁ କୃଶ କଲା ମଧ୍ୟ ଶୋଭିତ ।

ତହିଁ ଚାହିଁ ହେଉଥାଇ ଲୋଭିତ ।୧୫ ।

ତହିଁ ସୁନ୍ଦରେ ସୁନ୍ଦର ହୋଇଲେ ।

କିସ ଅଧିକ ହୋଇବ ବୋଇଲେ ।୧୬ ।

ଏ ପ୍ରକାର ସୁନ୍ଦରୀ କୃଶୋଦରୀ ।

ଅଛି ଦିନେ ସେ ଶୟନ ଆଦରି ।୧୭ ।

ନିଦ୍ରା ନାଶ ଅବକାଶ ଆଶାରେ ।

ଜଗିଛନ୍ତି ଏତେ ସଖୀ ଆଶାରେ ।୧୮ ।

ନିଜ ଧାତ୍ରୀ ପୁତ୍ରୀ ହେବ ମଞ୍ଜରୀ ।

ଆକ୍ଷପକ୍ଷ ବନ୍ଦିକି ସେ ପଞ୍ଜରୀ ।୧୯ ।

କାମକଳା ନାମ ମନ୍ତ୍ରୀ ଦୁହିତା ।

ବିହି ବିନ୍ଧାଣୀ ବୋଲଇ ବିହିତା ।୨୦ ।

ରସଲେଖା ସୁରେଖା ଚିତ୍ରଲେଖା ।

ହାରାବଳୀ ଚନ୍ଦ୍ରାବଳି ଏ ଲେଖା । ୨୧ ।

ରତ୍ନମାଳା ହେମମାଳା ବିମଳା ।

ପ୍ରେମଶୀଳା ସୁଶୀଳା ପରିମାଳା ।୨୨ ।

କଳ୍ପଲତା ମଦାଳସା ମଞ୍ଜୁଳା ।

ପ୍ରେମ ସୁଧାନିଧି ପ୍ରଭାମଞ୍ଜୁଳା ।୨୩ ।

ଷୋଳ ସମାନ୍ତସୁତା ରୂପେ ସରି ।

କାହୁଁ ହୋଇବ ସ୍ୱର୍ଗ ଅପସରୀ ।୨୪ ।

ଅଙ୍ଗ ସ୍ୱେଦ ନୋହିବାକୁ ଜନିତା ।

ଚାଳେ ଫୁଲବ୍ୟଞ୍ଜନ ଯେ ବିନତା । ୨୫ ।

ଖଦି ଚାମର ରାଜ ଉପଚାର ।

ଭାଳି କେହି କେହି କରେ ପ୍ରଚାର ।୨୬ ।

କରି ଚରଣେ କର ନିବେଶନ ।

ଧୀରେଧୀରେ କେ କରେ ଆଶ୍ୱାସନ ।୨୭ ।

ପୁଗ ଖଦିର ଚୂର୍ଣ୍ଣ କେ ଶୋଭାଙ୍ଗୀ ।

ଦିବ୍ୟପଳିତା ନାକ ବଲ୍ଲୀ ଭାଙ୍ଗି ।୨୮ ।

ବାଛି ଝୀନବାସ କୁଞ୍ଚି ସତ୍ୱରେ ।

ଉଞ୍ଚି ରଖିଛି କେ ଚୂନା ଅତରେ ।୨୯ ।

ଦଳମାନ ହରି କରି ସେବତୀ ।

ଗୁନ୍ଥି ଅଛି କେ ମାନିଆ ଯୁବତୀ ।୩୦ ।

ଝରା ଶିକଳୀ ଗଳାକୁ ମାଳିକା ।

କରୁଛନ୍ତି କେହି କେହି ବାଳିକା ।୩୧ ।

ଭରି ଲବଣୀ ସୁନ୍ଦୂର ଦଳନା ।

କରୁଅଛି ବସି କେଉଁ ଲଳନା ।୩୨ ।

ମୃଗମଦ ଗୋଳୁଚି କେଉଁ ମିତ ।

କୁଚ ବିଚିତ୍ର ଚିତ୍ରର ନିମିତ୍ତ ।୩୩ ।

ଫେଡ଼ା ଫେଡ଼ି କେ ବାଜୁଛି ରତନ ।

ଅଳଙ୍କାରେ ଯେଉଁମାନେ ଯତନ ।୩୪ ।

ଘନସାର ମିଶାଇ ଚନ୍ଦନରେ ।

କେହୁ ଥୋଇଛି ହରଷ ମନରେ ।୩୫ ।

ସଖୀମାନଙ୍କର ଏହି ବ୍ୟପାର ।

ପରିଚାରିକା ଅଛନ୍ତି ଅପାର ।୩୬ ।

ଫୁଲ ଫଳଙ୍କର ନାମ ଉଦିତ ।

ଧରି ଝରୀ ପରିଖାକେ ମୋଦିତ ।୩୭ ।

କେହି କରୁଛି ମୁକୁର ମାର୍ଜନ ।

କେ ଖରଡ଼ ସାରିବାରେ ରଞ୍ଜନ ।୩୮ ।

ଅପସର କେ ଦେଉଛି ସତ୍ୱରେ ।

ପୀଠ ପକାଉଛି କେହୁ ଚତ୍ୱରେ । ୩୯ ।

ଜଳ ଆଣୁଛି କେ ହେମ କୁମ୍ଭରେ ।

ନାହିଁ ଅସର ଏହି ଆରମ୍ଭରେ ।୪୦ ।

ଶୁକ୍ଲପକ୍ଷ ଦଶମୀ ବୁଧବାରେ ।

ସିଦ୍ଧ ସାଧ୍ୟ ଯୋଗ ଦେବାରେ ।୪୧ ।

ଦିନ ଅଷ୍ଟଦଣ୍ଡ ଭୋଗ ଆଦିତ୍ୟ ।

ଶୁକ୍ରବେଳା ତୁଳଲଗ୍ନ ବିଦିତ ।୪୨ ।

ପୁଷ୍ୟାନକ୍ଷତ୍ରେ କକଡ଼ା ଚନ୍ଦ୍ରରେ ।

ବୃହସ୍ପତି ଛନ୍ତି ଉଚ୍ଚ କେନ୍ଦ୍ରରେ ।୪୩ ।

ସ୍ଥିତି ଶଉରୀ ମଙ୍ଗଳ ମକରେ ।

ମେଷେ ଅସୁରଗୁରୁ ଲୀଳା କରେ ।୪୫ ।

ଧନ୍ୟ ହୋଇଅଛି ରାହୁ କନ୍ୟାରେ ।

ବୁଧ ମିଥୁନରେ କେତୁ ମୀନରେ ।୪୬ ।

ଏ ସମୟରେ ରମଣୀ ରତନ ।

ଋତୁ ଲଭିଣ ଭଜିଲା ଚେତନ ।୪୭ ।

ନିଦ୍ରାଗିରି ହତେ ପବି ପତନ ।

ଯାହା ଚଳିଲାଟି କାମକେତନ ।୪୮ ।

ଜାତି ମାଳାକୁ ଠାରି ନେତ୍ରାନ୍ତରେ ।

ଗଲା ଗୋପ୍ୟମନ୍ଦିରେ ତରତରେ ।୪୯ ।

ଘନ ଲେଖା ସେ କେଡ଼େ ବିବେକରେ ।

ରଙ୍ଗପାଟ ଦୁକୂଳେ ନେଇ କରେ ।୫୦ ।

ଯାଇଁ ଏକାନ୍ତେ ଯତ୍ନେ ରତ୍ନବେଶୀ ।

ଜଙ୍ଘସନ୍ଧିପାଶେ ଦୃଷ୍ଟି ନିବେଶି ।୫୧ ।

ବିମ୍ବ ସ୍ଫଟିକ ବାଡ଼ରେ ଯେସନ ।

ଫୁଲ ମନ୍ଦାର ତେମନ୍ତ ପ୍ରସନ୍ନ ।୫୨ ।

ଚୂର୍ଣ୍ଣ ଭୂମିରେ ମଣ୍ଡଳ ଆକାରେ ।

ଦ୍ରବ ହିଙ୍ଗୁଳ ଢାଳିଲା ପ୍ରକାରେ ।୫୩ ।

ଦେଖି ସୁଖୀ ହୋଇ ଆନ ବସନ ।

ପିନ୍ଧିହେଲା ସ୍ମରପୁର ଦର୍ଶନ ।୫୪ ।

ହେମ ପଦକରେ କାମ ବଣିକ ।

କଲା ନାୟକ କି ଦିବ୍ୟ ମାଣିକ ।୫୫ ।

ଯୁବାଜୟକୁ ପାତ୍ରିର ସଂକଳ୍ପ ।

କରେ ବିମ୍ବଫଳେ ନାହିଁ ବିକଳ୍ପ ।୫୬ ।

ଯଉବନମାଳୀ ସ୍ତନଶମ୍ଭୁରେ ।

ପୂଜା ବିହି ସାରି ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣକମ୍ବୁରେ ।୫୭ ।

ପାରିଜାତ ପ୍ରସାଦ କି ଥୋଇଛି ।

ସେହି ପ୍ରକାରେ ରୁଚିର ହୋଇଛି ।୫୮ ।

ବାଳଭାନୁ ଜାନୁଗିରି ଗୁହାରେ ।

ସ୍ଥିତ ଆଭାସୁଛି ଆଗ ବାହାରେ ।୫୯ ।

ବାଳଭାନୁ ଜାନୁଗିରି ଗୁହାରେ ।

ସ୍ଥିତ ଆଭାସୁଛି ଆଗ ବାହାରେ ।୫୯ ।

ଅଧୋମୁଖରେ ଶୋଣିତ ବମନ ।

କଚ୍ଛପ କି କରଇ ଘେନ ମନ ।୬୦ ।

ଚିତ୍ର ଘେନିବା କରି ମାନସରେ ।

ରତି କି ଜଘନ-ପେଡ଼ି ଶେଷରେ ।୬୧ ।

ନବନୀତରେ ସିନ୍ଦୂର ଗୋଳିଲା ।

ଏହି ଉପମାରେ ଚିତ୍ତ ବଳିଲା ।୬୨ ।

ମୋହ ସଙ୍ଗେ ପରା ହେଉ ସମାନ ।

କରି ମାରପୁର ଏହି ଗୁମାନ ।୬୩ ।

ଉଡ଼ାଇଲାଣି ସୁରଙ୍ଗ ପତାକା ।

ଏଣୁ ପଡ଼ିଲା ଚଳଦଳେ ଡକା ।୬୪ ।

ଧାତା କୋମଳେ ଏ ତନୁ ରଚିଲା ।

ଅନୁରାଗେ ପୂର୍ଣ୍ଣ କରି ସଞ୍ଚିଲା ।୬୫ ।

ଭଲା ମଧ୍ୟ ଚିରିଥିଲା ନଖରେ ।

ବ୍ୟକ୍ତ ହୋଇଛି କି ଇଚ୍ଛାସୁଖରେ ।୬୬ ।

ଗୋରୋଚନା ଲକ୍ଷ ବଡ଼ ଲକ୍ଷଣ ।

କେହି ଯେହୁ ହୁଅନ୍ତି ବିଚକ୍ଷଣ ।୬୭ ।

ତାଙ୍କ ଉପରେ କିବା ସକ୍ରୋଧରେ ।

ମହା ଆରକ୍ତିମାକୁ ମୁଖେ ଧରେ ।୬୮ ।

ଦେଖି ଏମନ୍ତ ଶୋଭା ତାମରସ ।

ଫୁଲ ବାସିନୀର ଜାତ ହରଷ ।୬୯ ।

ଊରୁସନ୍ଧି ରୁନ୍ଧି ରଙ୍ଗ ଦୁକୂଳ ।

ପିନ୍ଧି ସଖ୍ୟ ଜାଣିବାକୁ ଆକୁଳ ।୭୦ ।

ନିଦ୍ରା ଭାଜି ଜେମା ଯିବା ବିଧାନ ।

ସଖୀମାନେ କଲେ ଅନୁସନ୍ଧାନ ।୭୧ ।

କିମ୍ପା ନୋଇଲା ମର୍ଦ୍ଦନ ମାର୍ଜଣା ।

ବେଗେ ଗଳାତ ନ ଯାଇ ଏ ଜଣା ।୭୨ ।

କେ ବୋଇଲା ଅତ୍ୟନ୍ତ ରସମୟ ।

ପ୍ରକଟିଲା କି କୁସୁମ ସମୟ ।୭୩ ।

କେ ବୋଇଲା ସେ ପୀରତି ଲମ୍ପଟ ।

ଆମ୍ଭଠାରେ କରନ୍ତା କି କପଟ ।୭୪ ।

କେ ବୋଇଲା ଛଳି ଏ ଭାରତୀକି ।

ଲାଜ ବଳିଆଇଁ ଥିବ ପ୍ରୀତିକି ।୭୫ ।

ଏହି ସମୟକୁ ହୋଇ ସୁବେଶ ।

ପାଟ ଜଉତିଷ ସୁତା ପ୍ରେବଶ ।୭୬ ।

ଛାଇ ମପାଇ ମୂଳକରି କାଳ ।

ଜେମା ପାଶକୁ ଚଳିଲେ ତତ୍କାଳ ।୭୭ ।

ଯାଉଁ ପଥରେ ଦେଖିଲେ ଚେଟିକି ।

ଘେନି ଆସୁଅଛି ନାଟଶାଟୀକି ।୭୮ ।

ବାସେ ଗୋଡ଼ାଇ ଅଛନ୍ତି ଅଳିଏ ।

ଏ ସଙ୍କେତୁ ସତ କରି ଆଳିଏ ।୭୯ ।

ଯାଇଁ ନୃପସୁତା ପାଶେ ମିଳିଲେ ।

ହାସ ରହସ ଭାବରେ ଛଳିଲେ ।୮୦ ।

ତୁମ୍ଭ ଆମ୍ଭ ପ୍ରୀତି ନୁହେଁ ଆଜର ।

ଯଉବନ ସଙ୍ଗୁ ସଙ୍ଗ ଲାଜର ।୮୧ ।

ତାହା ସଙ୍ଗୁ କଲୁ ଏତେ ଅନ୍ତର ।

କି କରିବୁ ସଙ୍ଗ ହେଲେ କାନ୍ତର ।୮୨ ।

ବାଣୀ କୋକିଳୁ ମଧୁର ହେବାରୁ ।

ନଖ ନିଆଳୀ ଛବି ବହିବାକୁ ।୮୩ ।

ହୃଦନଦରେ ଚିତ୍ତରଞ୍ଜିବାରେ ।

ସ୍ତନ-କମଳ କଳା ବଢ଼ିବାରେ ।୮୪

କାନ୍ତି କେତକୀଦିନୁ ଦିନ ଚାରୁ ।

ଚାହିଁ ଆମ୍ଭେମାନେ ମନେ ବିଚାରୁ ।୮୫ ।

ପୁଷ୍ପ ସମୟ ହେଲାଣି ନିକଟ ।

ସତ କହ ହୋଇଲା କି ପ୍ରକଟ ।୮୬ ।

ଶୁଣି ସଖୀଏ କହିଲା ଏସନ ।

ନ କହିଲେ କହିଲାନି ବସନ ।୮୭ ।

ବନେ ବିକଶିତ ହେଲେ ମାଧବୀ ।

ମଧୁପେ କି ନ ଜାଣନ୍ତି ବାନ୍ଧବୀ ।୮୮ ।

ପାଟସୂତ୍ରରେ ଗୁନ୍ଥିଣ ମୋତିକି ।

ଜେମା ଲୁଚାଇ ଲୋଡ଼ୁଛି ଜ୍ୟୋତିକି ।୮୯ ।

କେତେବେଳଯାଏ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଉଦିତ ।

କରିପାରେ କୁଜ୍‌ଝଟିକା ଆଚ୍ଛାଦିତ ।୯୦ ।

କେତେବେଳେ ଲୁଚନ୍ତା ପଦ୍ମଳାକ୍ଷା ।

ଦିନାନ୍ତରେଣ ଘେନି କାହିଁ ଲାକ୍ଷା ।୯୧ ।

ଅବା ସିନ୍ଦୂର ପୋଛିଲି କହିବ ।

ଆଗ ଅଞ୍ଚଳେ ନୋହେ ସେ ନୋହିବ ।୯୨ ।

ସହଚରୀ ପରିହାସ ସରିତେ ।

ମୃଦୁଭାଷୀ ଭାସିଗଲା ତ୍ୱରିତେ ।୯୩ ।

ମୁଖ ନିବେଶିଲା ନିଜ ଉରଜେ ।

କ୍ଷିତି ଠୁଙ୍କି ଆରମ୍ଭିଲା କରଜେ ।୯୪ ।

ପ୍ରେମଶୀଳା ମାତା ପାଶେ ଜଣାଇ ।

ଶର-ମନ୍ଦିର ସମ୍ଭାର ଅଣାଇ ।୯୫ ।

ମାଷ ତଣ୍ଡୁଳରେ ଗୃହ ଗଢ଼ାଇ ।

ବାସ ପ୍ରାକରେ ପ୍ରକାରେ ବେଢ଼ାଇ ।୯୬ ।

ଚାରିପାଶେ ଚାରିଗୋଟି ମାର୍ଗଣ ।

ଅବିଳମ୍ବେ ପୋତିଲେ ସଖୀଗଣ ।୯୭ ।

ନାରିକେଳ ଚେଳ ଦୂର୍ବାରୋପକୁ ।

ଭରି ସମୀପେ ଥୋଇଲେ ସୂର୍ପକୁ ।୯୮ ।

ମଧ୍ୟେ ବସାଇଲେ ଯେ ନବବାଳୀ ।

ଶୁଭ ଅର୍ଥରେ ଦେଲେ ହୁଳହୁଳି ।୯୯ ।

ସେହି ଶବଦ ଜନକ ଶୁଣିଲେ ।

ଜୀର୍ଣ୍ଣମୁଦୁସୁଲି ଠାରୁ ଜାଣିଲେ ।୧୦୦ ।

ଉଛୁଳିଲା ପୁରଦ୍ୱାର ବାଦ୍ୟରେ ।

ବାଦ୍ୟ ଏମନ୍ତ କହେ କି ନାଦରେ ।୧୦୧ ।

ଯୁବା ହୋଇ ସାହା ହେଲା ଜଗତେ ।

ମଦନକୁ ଶୁଭିଲା ଏ ଯୁଗତେ ।୧୦୨ ।

ଯୋଗୀଜୟ ମୂଳ ମନମଥର ।

ଲଭି ଏ ଭୟ ମହେଶ ପଥର ।୧୦୩ ।

ଆମ୍ଭ ଦମ୍ଭ କେତେ ଭାବି ବହନେ ।

ଋଷି ପଶିଲେ ନୈମିଷା ଗହନେ ।୧୦୪ ।

କାଣ୍ଡ ଗୃହେ ଶୋହେ ବାଳା ଉଚିତ ।

ଏହି ଉପମା ଜାତ ହୋଏ ଚିତ୍ତ ।୧୦୫ ।

କରି ସଂକଳ୍ପ ସେ ସାତଦିନକୁ ।

କରେ କି ରତିଦେବୀ ପୂଜନକୁ ।୧୦୬ ।

ସାତଦାପ ହିଁ ହୋଇଛି ଦୀପିତ ।

ସାତକୁମ୍ଭ କୁମ୍ଭ କୁଚ ସ୍ଥାପିତ ।୧୦୭ ।

ଶ୍ରୁଚ ଶ୍ରୁବ ରୋମାବଳୀ ନାଭି ତା ।

ଜଘନ ତା ହେମଦେବୀ ଶୋଭିତା ।୧୦୮ ।

ଉରୁ ସୁଚାରୁ କଦଳୀ କାଣ୍ଡରେ ।

ଶୋଭା ବରାଙ୍ଗୀ ଆହୁତି କୁଣ୍ଡରେ ।୧୦୯ ।

ଦୀପ୍ତ ଶ୍ରବଣ ତାଟଙ୍କ ଆଳତୀ ।

ବକ୍‌ତ୍ର ବିକାରକୁ କରି ଚଳନ୍ତି ।୧୧୦ ।

ଯହିଁ ବରଣ ବ୍ରାହ୍ମଣ ସଂଚାରୀ ।

ମନ୍ତ୍ର ମଙ୍ଗଳଗୀତକୁ ଉଚ୍ଚାରି ।୧୧୧ ।

ନିଃସଂଶୟରେ ଏ କଥା ଉଦୟ ।

ପଶୁ ହୋଇବେ ଯୁବା ସମୁଦାୟ ।୧୧୨ ।

ସିଦ୍ଧ ହେବ ଏହି ବାଞ୍ଛା ତାହାର ।

ଆଉ ବଲ୍ଲଭୀ ନୋହିବ ନାହାର ।୧୧୩ ।

ଭିକ୍ଷୁ ନାପିତ ରଜକ ଉଲ୍ଲାସେ ।

ପୂର୍ଣ୍ଣସ୍ନାନ ସାରି ଦାନ କଲା ସେ ।୧୧୪ ।

ଦିବ୍ୟ ତଇଳ ତଣ୍ଡୁଳ ଅମ୍ବର ।

ଅବଶେଷେ ପକାଇଲେ ସମ୍ବର ।୧୧୫ ।

ବେଶ କରି ସାରି ନୃପନନ୍ଦନନା ।

କରାଇଲେ ରବି ଅର୍ଘ୍ୟ ବନ୍ଦନା ।୧୧୬ ।

ବେଶ କହିବାକୁ ଆଗ ଦିଶିଲା ।

ନେତ୍ରାଞ୍ଜନ ବିବେକକୁ ଧ୍ୱଂସିଲା ।୧୧୭ ।

ଏଣୁ ଉପମାଗଣ ଅନୁକୂଳ ।

ଅଭଦ୍ରତା ଭଜି ହେଲେ ଆକୁଳ ।୧୧୮ ।

ପୁଣି ଇଷ୍ଟଦେବୀ ନିଜ ମାତାଙ୍କୁ ।

ନିଉଛାଳି ଯେ କରାଇଲେ ତାଙ୍କୁ ।୧୧୯ ।

ଏଥି ଉତ୍ତାରେ ଜ୍ୟୋତିଷ କୁମାରୀ ।

କରଯୋଡ଼ି କହେ ଭୋ ସୁକୁମାରୀ ।୧୨୦ ।

ହେଲି ମେଲାଣି ବରଭୁବନରେ ।

ଏକା ଥିବା ଦିବ୍ୟ ଅବଧାନରେ ।୧୨୧ ।

ଜେମା ବାସ ଅଳଙ୍କାର ଅପାର ।

ସ୍ନେହବାଣୀ କହି ଦେଲା କୃପାର ।୧୨୨ ।

ପଢ଼ା ଶୁକ ଗୋଟିଏ ସେହୁ ମାଗି ।

ସ୍ନେହେ ଦତ୍ତ କଲା ତାହା ହେମାଙ୍ଗୀ ।୧୨୩ ।

ଗଲା ସେ ନାରୀ କର୍ଣ୍ଣାଟ ଦେଶକୁ ।

ଶୁକ ଆସିବ କର୍ମ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟକୁ ।୧୨୪ ।

କାନ୍ତି ଗନ୍ଧଫଳୀ ବଳି ଝଳିତ ।

ଯେ କର୍ବୁରକାନ୍ତି ଗର୍ବ ଦଳିତ ।୧୨୫ ।

ଭାବି ସୀତା ରାମ ପାଦସାରସ ।

ଉପଇନ୍ଦ୍ର ବୀରବର ହରଷ ।୧୨୬ ।

ମନଦେଇ ଶୁଣ କୋବିଦେ ନୃପସୁତା ସୁକେଶୀ ।

କୂଳରେ ବକୁଳ ମୂଳରେ ପୀଠ ଉପରେ ବସି ।୧ ।

ସରସୀଶୋଭିତ ଅନାଇଁ ମନ ନେତ୍ର ଲୋଭିତ ।

ତଟ ଘଟଣ ବିଦ୍ରୁମରେ ପକ୍ଷିପନ୍ତି ବିମ୍ବିତ ।୨ ।

କି ନୀଳଶାଢ଼ି ହଂସାବଳୀ ରଙ୍ଗ ଧଡ଼ି ହୋଇଛି ।

ଅବନୀ ବନିତା ବିସ୍ତାରେ କିବା ଜିଣିବା ଇଚ୍ଛି ।୩ ।

ପାବଚ୍ଛ ସ୍ୱଚ୍ଛ ସ୍ପଟିକରେ ନୀରତୀର ପ୍ରତୀତ ।

ସୁବେଣୀ ପରଶ ଭାବି କି ତହିଁ ତ୍ରିବେଣୀ ଖ୍ୟାତ ।୪ ।

ଦୀପଦଣ୍ଡି ଲଭି ମରାଳପନ୍ତି ଦିଏ ଭଉଁରୀ ।

ବଡ଼ ବଡ଼ଭୀକି ବେଢ଼ିକି ଶୋଭା ଚୂର୍ଣ୍ଣ ଚଉଁରୀ ।୫ ।

ଜଳ ଜମ୍ବାଳ ଆବିଳରେ ଜନମନ ହରୁଛି ।

ଜଳ ନିର୍ମଳରେ ଆଦର ଆଦରଶୁଁ ସାରୁଛି ।୬ ।

ଗଭୀର ଗୁଣକୁ ପଣ୍ଡିତ ଠାରୁ ଗୃହୀତ କରି ।

ନର୍ତ୍ତକୀଠାରୁ ଭଉଁରୀ ଶିକ୍ଷା ପରା ଏହାରି ।୭ ।

ଅମୃତ ସଙ୍ଗତେ ହୋଇଛି ମିତ ମଧୁର ଗୁଣେ ।

ବିଧୁର ସ୍ନେହକୁ ବିଧୁର କରେ ଶୀତଳ ପଣେ ।୮ ।

କାମ ମରାଳୀରେ ପ୍ରକାଶମାନ ସୁଖଦାନରେ ।

କୁମୁଦରେ ଯେଣୁ ବିଦିତ ତେଣୁ ହରିପ୍ରକାରେ ।୯ ।

ସର ଶୋଭା ଦେଖୁ ଦେଖୁ ସେ ସରେ ମର୍ଦ୍ଦନ ବିଧି ।

ବକ୍ଷ ପ୍ରମାଣେ ଜଳେ ଯାଇଁ ବିଜେ ଲାବଣ୍ୟନିଧି ।୧୦ ।

କବି ବିଚାରିଲେ ବିଚିତ୍ର ହେଲା ତୁମ୍ବୀ ବୁଡ଼ିଲା ।

ନ ବୁଡ଼ି ଶଇଳ ସଲିଳ ଉପରରେ ରହିଲା ।୧୧ ।

କିସ ପୁଣି ଦେଖା ନ ଯାଇ ଯେବେ ଥାଇ ଜୀବରେ ।

ବିଷମ ସମସ୍ୟା ପୂରଣ ହେଲା ଏହି ଠାବରେ ।୧୨ ।

ଅପୂର୍ବ ଅମ୍ବୁଜ ମୁଖକୁ ଚାହିଁ ଭୃଙ୍ଗ ଚକୋର ।

ଚୁମ୍ବିବା ଲୋଭରେ ଧାଇଁଲେ ଶ୍ରୁତି ଚାହିଁ କାତର ।୧୩ ।

କେଶ ଦରଶନେ ରଥାଙ୍ଗ ଧାଇଁ ଆହାର ବଶେ ।

ବିଚ୍ଛେଦ ଭୟରୁ ପଳାଇ ଗଲେ ନ ରହି ପାଶେ ।୧୪ ।

ନୟନ ଉଜ୍ୱଳ କଜ୍ଜ୍ୱଳଲାଞ୍ଜି ଅନାଇଁ ଦେଇ ।

ଗଭୀର ଜଳରେ ପଶିଲେ ମୀନ ଭୟକୁ ପାଇ ।୧୫ ।

ଭୂରୁ ନୟନ ଆନନକୁ ଚାହିଁ ଖଞ୍ଜନମାନେ ।

କୁରଙ୍ଗ ହେ ଆମ୍ଭେ ମଲାଇଁ ବୋଲି ଡାକିଲେ ସ୍ୱନେ ।୧୬ ।

ଶମ୍ବର ଜନନୀ ଅମ୍ବୁରେ ସେହିକାଳେ ପଶିଲେ ।

ହାସପରିହାସ ସରସ-ଉକ୍ତିମାନ ଭାଷିଲେ ।୧୭ ।

ଦେଖରେ ନଳିନୀ ନଳିନୀ ନଳିନୀରେ ପୂରିତ ।

ଭ୍ରମନ୍ତି ଭ୍ରମରେ ଭ୍ରମରେ ଭ୍ରମରରେ ଶୋଭିତ ।୧୮ ।

ବି-ରାଜି ବିରାଜି ଅଛନ୍ତି ମୀନ ଭକ୍ଷଣ ପାଇଁ ।

ରାଜୀବ ରାଜୀବନୟନା ଏଥି ଖେଳା କରଇ ।୧୯ ।

ସଲିଳେ ଉଡୁପେ ଦେଖରେ ହୋଇଅଛି ଶୋଭନ ।

ସଲିଳେ ଉଡୁପବଦନୀ ଖେଳିବାକୁ ମୋ ମନ ।୨୦ ।

ନବୀନଜୀମୂତ ଜୀମୂତସ୍ତନା କିଏ ଉଦିତ ।

ଏ ନୀଳକମଳ କମଳ ବିନ୍ଦୁ ବହି ତେମନ୍ତ ।୨୧ ।

ଭୁବନ ଏଥିରେ ପୂରିତ ମୋହେ ସର୍ବ ଭୁବନ ।

ଜୀବନବନ୍ଧୁ ଏ ନିଶ୍ଚୟ ପ୍ରାଣୀଙ୍କର ଜୀବନ । ୨୨ ।

ଅହିମକର ତାପ ନାଶେ ଶୋଭା ସାରସ ଚକ୍ର ।୨୩ ।

ବଶ ପ୍ରକାଶିବ ସୁମନ-ସର ସୁମନସର ।

ମହିକୀ ଆଣିଲା ସୁମନ-ସର ସୁମନଶର ।୨୪ ।

ମନ୍ତ୍ରିଜା ପୁଚ୍ଛିଲା ଜେମାକୁ ଚାରିବର୍ଣ୍ଣେ ଏସନେ ।

ଏକାକ୍ଷରେ ଖ୍ୟାତ ଧରଣୀ କରଭୂଷା ତ୍ରିବର୍ଣ୍ଣେ ।୨୫ ।

ବୟସ ନାମ ଖ୍ୟାତ ମୁନି ଯାହା କରେ ସେ ହେବ ।

ପ୍ରାକର୍ମ ଦ୍ୱିବର୍ଣ୍ଣେ ବିଲୋମେ ରାମକୁମର ହେବ ।୨୬ ।

ବ୍ୟସ୍ତେ ବସନ୍ତାଦି ଫୁଲେକ ତହିଁ ତଟର ନାମ ।

ସମସ୍ତ ପଢ଼ିଲେ ହୋଇବ ଜଳେ ଥିଲା କୁସୁମ ।୨୭ ।

ଚତୁରୀ ତୁରିତେ ଜାଣିଲା ହସି କହିଲା ତହିଁ ।

କଂସ କରୀବର ପରାୟେ ମୋତେ ପରତେ ହୋଇ ।୨୮ ।

ଫଳ ବେନିବର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରାନ୍ତରେ ଦେଲେ ମୁକୁତା ନାମା ।

ଶୁଣି ଧନ୍ୟ ବୋଲି ପ୍ରଶଂସା କେଲ ସକଳ ବାମା ।୨୯ ।

ଏ ବିଧିରେ ଭାଷି ଭାରତୀ ଜଳ କ୍ଷେପଣ କରି ।

ଦେଖିଲା ନଥିଲା ଚଞ୍ଚଳା ବରଷିବାର ବାରି ।୩୦ ।

ଉତ୍ତାନ ପ୍ଲାବନେ ଉରଜମାନେ କି ମନୋହର ।

ନଳଦୀକ୍ଷା ପାଇଁ ନାରୀକି ଭେଳା କଲେ ଭୂଧର ।୩୧ ।

ଆଜ କି କୁସୁମନାରାଚ ରାଜ ବହିତ୍ର ଲୀଳା ।

କରୁଛି ତେମନ୍ତ ଶୋଭାକୁ ପୁଣି ବହିଲେ ବାଳା ।୩୨ ।

ବୁଡ଼ି କେ କାହାର ଚରଣ ଧରୁ ସେ ଜାଣି ଭାଷି ।

ଗତିରେ ଗଜ ଅଛି ବୋଲି ମୋତେ କୁମ୍ଭୀର ଗ୍ରାସି ।୩୩ ।

ନାରୀ ବାରି ବାରି ନୋହିଲେ ତହିଁ ଘଡ଼ିଏ ଯାଏ ।

ହାସ କୁମୁଦ ନେତ୍ର ମୀନ ମୁଖ କମଳ ପ୍ରାୟେ ।୩୪ ।

ଜଘନ ପୁଳିନ ଉରଜ ଚକ୍ରବାକ ମିଥୁନ ।

ରୋମାବଳୀ ଆଳିଆବଳୀ ଗତି ହଂସ ସମାନ ।୩୫ ।

ଉଦର କମଳ ପଳାଶ ନାଭି ଜଳଭଉଁରୀ ।

କର କୋକନାଦ ସୁବାହୁ ଯହିଁ ମୃଣାଳ ସରି ।୩୬ ।

ବାଳୀ ଜଳେ ମିଳି କରନ୍ତି କେଳି ଏ ହୋଏ ଜଣା ।

ସଖୀ ସଙ୍ଗେ ମିଶି କ୍ରୀଡ଼ଇ ଯହିଁ ଚଞ୍ଚଳେକ୍ଷଣା ।୩୭ ।

କାହିଁକି ଏମନ୍ତ ବୋଇଲେ ବୋଲି କେ ବା ବୋଲିବ ।

ସୁଲକ୍ଷଣାକୁ ଏ ଲକ୍ଷଣା କାହୁଁ ସମାନ ହେବ ।୩୮ ।

ସ୍ନାନ ଅବଶେଷେ କୂଳକୁ କୁଳପାଳିକା ଆସି ।

ଗଉର ଅଙ୍ଗରେ ଜଡ଼ି ସେ ଶାଢ଼ି ଏମନ୍ତେ ଦିଶି ।୩୯ ।

ସ୍ପଟିକବାଡ଼ ଫୁଟି ଦିଶେ କି ସେ ହେମପିତୁଳା ।

ସ୍ତନସଂପୁଟେ କି ବାରଣଦନ୍ତ ପିଧାନ କଲା ।୪୦ ।

ଅତି ଜର ଜର ନୀରରେ ଯହୁଁ ଏମନ୍ତ ଭାବି ।

ସେ ଚନ୍ଦ୍ରଶିଳ ଶଇଳ କି ହାସଚନ୍ଦ୍ରରେ ଦ୍ରବି ।୪୧

ବିନ୍ଦୁ ବିନ୍ଦୁ ଜଳ ରହିଛି ଚାରୁ କୁଟିଳବାଳେ ।

ତୁଷାର ବୃଷ୍ଟି କି ହୋଇଛି ନବତମାଳଦଳେ ।୪୨ ।

ନବଘନେ କିବା ଉଇଁଛି ତାର ତାରକାଶ୍ରେଣୀ ।

ମୋତି ପତନ କି ହୋଇଛି ନୀଳମଣି ଧରଣୀ ।୪୩ ।

ଅଙ୍ଗ ଅଙ୍ଗନାର ପୋଛିଲେ ସଖୀମାନେ ସତ୍ୱରେ ।

କେଶ ପୋଛିଦେଇ ଗଣ୍ଠିକି ଦେଲେ ଅଗ୍ରଭାଗରେ ।୪୪ ।

ଉଞ୍ଚିଦେଲେ ପୀତମ୍ବରକୁ ଊରୁସନ୍ଧିକି ରୁନ୍ଧି ।

ପିନ୍ଧି ନିତମ୍ବିନୀ ନିବିଡ଼େ ନୀବୀବନ୍ଧକୁ ବାନ୍ଧି ।୪୫ ।

ତୋରା ହୋଇଲା ଗୋରାଦେହ ଆଲିଙ୍ଗନକୁ ପାଇ ।

ଧଡ଼ି ନଥିଲେ ଶାଢ଼ି ଥିଲା ପରା ଦିଶନ୍ତା ନାହିଁ ।୪୬ ।

ଜଣାଇଲେ ଏବେ ମନ୍ଦିରରେ ଯିବା ଅସ୍ତ ଦିନେଶ ।

ଜଗତମୋହିନୀ ଜଗତୀ ପରେ ହେବୁ ସୁବେଶ ।୪୭ ।

ଶୁଣିକରି କରପଇଠ ଦେଇ ବିଜେ ସୁନ୍ଦରୀ ।

କାମକଳାକୁ ସେ ଆକ୍ଷେପି ସଜନୀକି ପଚାରି ।୪୮ ।

ହରି କରେ କିସ ଶୋଭିତ, ରାତ୍ରେ କେ ହୋଏ ଭିନ୍ନ?

କାମେ କାମୁକ କି କରନ୍ତି, ଭୀମ କାହିଁ ଶୋଭନ ।୪୯ ।

କେ ବରଜ-ରାଜ, ସଂସାର କରତା କେ ଅଟଇ?

ନୃପତ ଆଗରେ କି ବୋଲି ପ୍ରତିହାରୀ ଡାକଇ? ।୫୦ ।

କି ଶୋଭା କରେ ଚନ୍ଦ୍ର କରେ, ତାରା କାହିଁ ଉଦିତ?

ବିଷ୍ଣୁର ସର୍ବଦା ମଣ୍ଡନ କି କି କହ ତ୍ୱରିତ? ।୫୧ ।

ସେ କହେ କମଳ, ରଥାଙ୍ଗ, ଦର, ଗଦା ନନ୍ଦକ ।

ମଣିମା, ହରିତ ଅମ୍ବର ବୋଲି ହୋଏ ବିବେକ ।୫୨ ।

ଶ୍ରବଣେ ପ୍ରଶଂସା ସଂସାର ସାର-ରମଣୀ କଲା ।

ସଦନେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇ ସେ ପୁଣି ସୁବେଶ ହେଲା ।୫୩ ।

ଏଠାରୁ ଏ ଛାନ୍ଦ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣଏତେ ଲକ୍ଷଣଯୁକ୍ତ ।

ଶ୍ଲେଷରେ ଅଭଙ୍ଗ ସଭଙ୍ଗ ଭଙ୍ଗାଭଙ୍ଗିହିଁ ବ୍ୟକ୍ତ ।୫୪ ।

ଛବିଧି ଯମକ ରୂପକ ଆଶ୍ରୟରେ ଦୀପକ ।

ବହିର୍ଲିପି ଅନ୍ତର୍ଲିପିକା ଘେନି କର୍ଣ୍ଣରୋଚକ ।୫୫ ।

ବଳି ଛଳି ରାମ ବାମନମୂର୍ତ୍ତି ମନରେ ଧ୍ୟାୟୀ ।

ଉପଇନ୍ଦ୍ର ବୀରବର ଯେ ଏହୁ ରସ କହଇ ।୫୬ ।

ଏତୁଅନ୍ତେ ଶୁଣ ଜନେ ମନ ଦେଇ ।

ମନୋହର ବସନ୍ତ ଋତୁକୁ ଚାହିଁ ।୧ ।

ବିଜେ ଆରାମେ କର୍ଣ୍ଣାଟକ ରାଜସୁତ ।

ସମୀପରେ ବସିଛନ୍ତି ଚାରି ମିତ୍ର ।୨ ।

ସାବଧାନେ ମଣିମା ଖୁଣ୍ଟିଆ ଡାକେ ।

ସେବାନିପୁଣ ତହିଁ ଖଟଣୀ ଲୋକେ ।୩ ।

ଯଶ ବର୍ଣ୍ଣନା କରନ୍ତି ଭାଟେ ଶ୍ଳେଷେ ।

ଏକ ପଦରେ ଗୀତ କବିତ୍ୱ ବଶେ ।୪ ।

ଚନ୍ଦ୍ର ସେହି ଭାଷ ପରି ବୀର ଦାନୀ ।

କୀର୍ତ୍ତି ନିଶ୍ଚେ ତାର ହାର ଧୀର ମାନୀ ।୫ ।

ଯାନ ଜବ ଦେଖି ପର ଦର୍ପ ହୀନେ ।

ପାଏ ସୁଖଭାବନୀୟ ପ୍ରତିଦିନେ ।୬ ।

ଭେଟେ କବି ଗୀତ କରି ତ୍ରିବିଧିରେ ।

ପ୍ରାନ୍ତ ଯମକ ଶୃଙ୍ଖଳ ଗୋମୂତ୍ରରେ ।୭ ।

ଦରଚୟ ହର ଧୀର ପ୍ରଶଂସାର ।

ସାର ସୟକର କର ଏ ସଂସାର ।୮ ।

ସାର ସାର ଜିତ ଗତି ହେ କୁମାର ।

ମାର ପରଶତ ଅତି ସୁକୁମାର ।୯ ।

ହଟ ଦେଖାଉ ଅଛନ୍ତି ନଟ ତହିଁ ।

ଚଢ଼ିବଂଶ ଶଳାକାରେ ଢୋଳବାଇ ।୧୦ ।

ନାଟ କରୁଅଛନ୍ତି ଗଣିକା ଆଳୀ ।

ଗୀତ ଗାଉଅଛନ୍ତି ଗୁଣିକେ ମିଳି ।୧୧ ।

ଗଜ ଅଶ୍ୱ ରତନ ବସନ ମାନ ।

ମୂଲ୍ୟ କରୁଛନ୍ତିଜ୍ଞାନଶୀଳଜଳନ ।୧୨ ।

ରାଜାମାନେ ଗତ ଯୁଦ୍ଧକଥା ଭାଷି ।

କରୁଛନ୍ତି ସାଧନ ପଦାତି ଆସି ।୧୩ ।

ବସନ୍ତକା ମୁଖ ଚାହିଁ ପରିହାସେ ।

ଏହି ସମୟେର ଗୁଣନିଧି ଭାଷେ ।୧୪ ।

ତୁମ୍ଭ କନ୍ୟା ଲାଭ ହେଲା ଦ୍ୱୀପାନ୍ତରେ ।

କିଛି ଅପୂର୍ବ ପଦାର୍ଥ ଏ ଉତ୍ତାରେ ।୧୫ ।

ଯୁବରାଜ ଛାମୁରେ ନ କଲ ଭେଟି ।

ଶୁଣି ସଲ୍ଲଜ ହୋଇ ସେ ବେଗେ ଉଠି ।୧୬ ।

ନିଜ ରମଣୀ ପାଶର ନେଇ କୀର ।

ଦେଲା ପଢ଼ା ଶୁଣି ସର୍ବେ ତୋଷଭର ।୧୭ ।

ଏହିକାଳେ ଜଣାଇଲା ବେତ୍ରକକର ।

ଆସି ବୋଇତିଆଳେକ ଅଛି ଦ୍ୱାର ।୧୮ ।

ବୋଲି ସିଂହଳଦୀପୁ ଆସିଛି ମୁହିଁ ।

ଇଚ୍ଛା ମୋର ଯୁବରାଜ ଭେଟ ପାଇଁ ।୧୯ ।

ଶୁଣି ନୃପସୁତ କଲା ସୀଉକାର ।

ଆଣି ଛାମୁରେ ଭେଟାଇ ପ୍ରତିହାର ।୨୦ ।

ଶିରେ କର ଦେଇ ଭେଟି ଏତେ ଦ୍ରବ୍ୟ ।

ଦେଲା ପ୍ରମୋଦ ଚିତ୍ତରେ ସେ ସାଧବ ।୨୧ ।

ମେଷଚକ୍ଷୁ ନୀଳା ବ୍ରହ୍ମଜାତି ହୀରା ।

ତାର ମୁକୁତା କୁକୁଟ ଡିମ୍ବ ପରା ।୨୨ ।

ଅଛି ସୁମାଣିକ୍ୟ ପଦ୍ମରା ଜାତି ।

ଅଷ୍ଟବକ୍ର ପ୍ରବାଳ ହିଁ ପନ୍ତି ପନ୍ତି ।୨୩ ।

ଚନ୍ଦ୍ରକାନ୍ତ ପାଷାଣ ନୀଳେନ୍ଦ୍ରି ମଣି ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣ ଶିଳା ନୋହେ ଗଣି ।୨୪ ।

ଅଗ୍ରୁ ଚନ୍ଦନ ଅତର ଶ୍ରୀକର୍ପୂର ।

ଜଳୁ ପାତାଳ ଚୂଆ ପନିରନୀର ।୨୫ ।

ସମରାଜି ଜୁଆଦ ଜାହ୍ନବୀ ଜଳ ।

ମନୋହର ବଂଶପତ୍ର ହରିତାଳ ।୨୬ ।

ରୌପ୍ୟ ଇଚ୍ଛାକୁ ଫୁଲ ତୁଲରେ ଦେଇ ।

ଜମ୍ଭୁନଦ ବିନା ଆନ ହେମ ନାହିଁ ।୨୭ ।

ମଣି ପଦରେ ମିହିରମଣି ଲେଖ ।

ଦନ୍ତେ ଦନ୍ତିଦନ୍ତ ନଖେ ବ୍ର୍ୟାଘ୍ରନଖ ।୨୮ ।

ଚର୍ମ ଆସନରେ ସାର ବୋଲିବାର ।

ଚର୍ମ ଆଢ଼େଣୀ ଖଡଗଚର୍ମ ସାର ।୨୯ ।

ଉନା ତରବାରୀ ବୁନ୍ଦି ଯମଦର ।

ଶଙ୍ଖ ଦକ୍ଷିଣାବର୍ତ୍ତକ ଶୁଦ୍ଧତର ।୩୦ ।

ଏକମୁଖୀ ରୁଦ୍ରାକ୍ଷରେ ସୁଶୋଭନ ।

ଚାରୁ କନକମୃଗ ଚଉଁରୀମାନ ।୩୧ ।

ଶୁଭ୍ର କାଗଜ ଲହୁରୀ ଦେଶଜାତ ।

କାମ କାଞ୍ଚନ ନୀଳା ଅପ୍ରମିତ ।୩୨ ।

ସିନ୍ଧୁଜାତି ହୟ ଭାରବାହ ଖର ।

ବଜ୍ରଜାତି ଗଜ ପାଟଭାଲି କୀର ।୩୩ ।

ନେପାଳିକା ମୂଷିକା ସାଳିଆ ଚାରୁ ।

ଲବଙ୍ଗର ଲାଲ ଜାତିଫଳ ତରୁ ।୩୪ ।

ଚକୋରକ ଦିନଜ୍ଞାତା ପାରାବତ ।

କଳପନ ଶୂନ୍ୟଖୁରୀ ସୁରଞ୍ଜତ ।୩୫ ।

ଲୋହ ଚୁମ୍ବକ ପରଶୁଗ୍ରୀବ ଯହିଁ ।

ଦାସୀନେତ୍ର ଗଉରୀବେତ୍ରରେ ଶୋହି ।୩୬ ।

ଶୃଙ୍ଗ କମାଣ ତୀର ଚାତକପତ୍ର ।

ଲାଗିକି ବିଚିତ୍ର ବଶ କରେ ନେତ୍ର ।୩୭ ।

ମାନଦରୀଶାୟକ ଉତ୍ତମ ଫରୀ ।

ଅଛି ରୋପଣ ବନରେ ଚିତ୍ର କରି ।୩୮ ।

ଦେଖି ଦିବ୍ୟ ପଦାର୍ଥ ସମ୍ମୋହନରେ ।

କରେ ସାଧୁକୁ ପ୍ରଶଂସା ସୁମନରେ ।୩୯ ।

ଏକ ଦେଶେ ଏ ନ ମିଳେ ବିଚାରିଲେ ।

କେଉଁ ଦେଶରୁ ଆଗତ ପଚାରିଲେ ।୪୦ ।

ସେ ବୋଇଲା ସଂହଳ ଦ୍ୱୀପର ମୁହିଁ ।

ଏ ଦେଶକୁ ଆସିଛି ବାଣିଜ୍ୟ ପାଇଁ ।୪୧ ।

ଯେହୁ ଲାବଣ୍ୟବତୀ ସମ୍ଭବସ୍ଥାନ ।

ତହିଁ ଅପୂରୁବ କେଉଁ ଦ୍ରବ୍ୟମାନ ।୪୨ ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ପରିପୂରିତ ସେ ସବୁକାଳେ ।

ଏବେ ଅଧିକ ରାଜକୁମାରୀ ବଳେ ।୪୩ ।

ହେଉଁନାହିଁ ଯେ ଭରସା ତାହାଙ୍କରି ।

ଏହା କହିବାକୁ ଛନ୍ତି ଅନୁସରି ।୪୪ ।

ହରି ଉତ୍ସଙ୍ଗସଦନ ମୋର ଭ୍ରଷ୍ଟ ।

ନୋହୁ ତାକୁ ନ କରିବୁ ଏ ମୋ ପୃଷ୍ଟ ।୪୫ ।

ଏ ବଚନ ଶ୍ରବଣେ ସେ ଚାରିମିତ୍ରେ ।

ପରସ୍ପରେ ଠରାଠରି ହେଲେ ନେତ୍ରେ ।୪୬ ।

ମନ୍ତ୍ରୀ ସୁତ ବୋଇଲେ ଭୃତ୍ୟକୁ ଚାହିଁ ।

ଦିନ କେତେ ଭୋଗ ହେ ପଚାର ଯାଇ ।୪୭ ।

ଏ ବଚନକୁ ଡାକିଲା ପ୍ରତିହାରୀ ।

ହୁଅ ସମସ୍ତେ ମେଲାଣି ନିଜ ପୁରୀ ।୪୮ ।

ତାହା ଡାକ ପ୍ରମାଣେ ନିର୍ଜ୍ଜନ ସଭା

ପୁଚ୍ଛେ ସାଧୁକୁ ନୃପଜ ହୋଇ ଲୋଭା ।୪୯ ।

ତୁମ୍ଭେ ଯାହା କହିଲ ହେ ଆଲୋକିତ ।

ସତେ ଏମନ୍ତ ସୁନ୍ଦରୀ ମଞ୍ଚେ ଜାତ ।୫୦ ।

ସେ ବୋଇଲା ଆମ୍ଭ ପରେ ଏତେ କଥା ।

ଘେନ ପ୍ରଥମ ପଦରେ ନାହିଁ ମିଥ୍ୟା ।୫୧ ।

ପରଦ୍ରବ୍ୟ ପରସ୍ତିରୀ ହରଣକୁ ।

ଲେଖୁଁ ଶୁଭ କରି ତହୁଁ ମରଣକୁ ।୫୨ ।

ନାହିଁ ଖଳ ଦୁର୍ଜ୍ଜନ ନିର୍ଦ୍ଧନ ଜନ ।

ଶୁଣିଲାର ପ୍ରସଙ୍ଗ ନ କହୁଁ ପୁନଃ ।୫୩ ।

ଦୂତ କବି ଭାଟ ତିନି ଜଣେ ଜଣେ ।

ନୋହୁଁ ଅଧିକ କହିବୁ କି କାରଣେ ।୫୪ ।

ଯାହା ସମେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଉଦରେ ବର ।

ନାହିଁ ଜଳିଗଲା ଦିନୁ ପଞ୍ଚଶର ।୫୫ ।

ତାକୁ ସମାନ ହେବାକୁ ଅଛି ଏହି ।

ଯାହା ଦର୍ପଣ ମଧ୍ୟର ଦିଶେ ସେହି ।୫୬ ।

ତାକୁ ଏ ରୂପେ ନିର୍ମାଣ କଲା ବିହି ।

କୀଟ କାଟୁ ଅକ୍ଷର ଯେମନ୍ତ ହୋଇ ।୫୭ ।

ଯେତେ କବି ବର୍ଣ୍ଣିଛନ୍ତି ଯେତେ ନାରୀ ।

ଠିକେ କହି ରମ୍ଭାରତି ନୋହେ ସରି ।୫୮ ।

ବଡ଼ କରି ବୋଲନ୍ତି ଲାବଣ୍ୟବତୀ ।

ସେହି ଜନମ ହୋଇଣ ଅଛି କ୍ଷିତି ।୫୯ ।

ଯଥା ନ ଦେଖି ନ ଖାଇ ସୁଧା ନାମ ।

ସର୍ବମତେ କହି ସ୍ୱାଦୁ ମନୋରମା ।୬୦ ।

ତଥା ଆଗୁ ଜାତ ହେବେ ବୋଲି ବାମା ।

ଖ୍ୟାତ ହୋଇଲା ଲାବଣ୍ୟବତୀନାମା ।୬୧ ।

ହାସ ଅଧର ଚାହିଁଲେ ଏ ସଂଶୟ ।

କରିଅଛି କାହା ଶୋଭା କେ ଉଦୟ ।୬୨ ।

ବାଳ ଅରୁଣ କି ସୁଧାସ୍ନାନ କରି ।

ଅନୁରାଗ ହରଷ ମିଶିଲାପରି ।୬୩ ।

କିବା ମାଣିକ୍ୟ କୁହରୁ ମେଳି ଜ୍ୟୋତି ।

ଦିଶେ ତାହା ଝଟକଇ ଦନ୍ତପନ୍ତି ।

ସେ ଅଧରେ ଶୋଭା ତାମ୍ବୁଳ ବୋଳ ।

କେ କାହାକୁ ରଙ୍ଗ କଲା ହୋଏ ଗୋଳ ।୬୫ ।

କାହା ରଦନେ ସେ କାଳେ କି ସୁନ୍ଦର ।

ସିନ୍ଦୂରରେ ମାଜିଲା କି ଘନସାର ।୬୬ ।

ବୋଳଢୋକିବା ବେଳେ ଦିଶଇ ଗଳେ ।

ଫଗୁପିଚିକା ଯେମନ୍ତେ କାଚନଳେ ।୬୭ ।

କଳେ ଥାଇ ପାନ ପିକ କି ମଞ୍ଜୁଳ ।

ପକ୍ୱ ନାରଙ୍ଗ ପ୍ରାୟ ଗଣ୍ଡସ୍ଥଳ ।୬୮ ।

ଅଙ୍ଗେ ଅଛି ନବପୁଷ୍ପ ନବପକ୍ଷୀ ।

ଏକ ଏକ ଅଙ୍ଗେ ଲାଖି ରହେ ଆଖି ।୬୯ ।

ଭିଆଇଛି ଛାଣି ଆଣି ଶୋଭାସାର ।

ଜଗଜ୍ଜୟ ଜଙ୍ଗମମୂରତି ସାର ।୭୦ ।

ଅଥ ମନ୍ମଥର ମନଭେଦୀ ଶର ।

ମରମକୁ ଭେଦିବାରେ ମନୋହର ।୭୧ ।

ହର ପଥର ହେଲେ କାତର ଘୋଟି ।

ଘେନ ଏଥର ଯିବ ହୃଦୟ ଫୁଟି ।୭୨ ।

ରୂପ ଚୁମ୍ବକଶିଳର ମିତ୍ର କିଏ ।

ହୃଦୁଁ କାଢ଼ିନେବ ମନ ଲୋଭ ପ୍ରାୟେ ।୭୩ ।

ବରବର୍ଣ୍ଣନା ବର୍ଣ୍ଣନା କରି ଯେତେ ।

ଉପମାଙ୍କ ଲାଭ ତାହା ହାନି ତେତେ ।୭୪ ।

ଭାବ ହାବଲୀଳା ବିଳସାଦି ଚିନ୍ତ ।

ଯାହା ଅଙ୍ଗେ ହୋଇଅଛି ମୂର୍ତ୍ତିମନ୍ତ ।୭୫ ।

ତାହା ଶୋଭା କହିଲେ ସରିବ ନାହିଁ ।

ପୂର୍ବେ ନଥିଲା ନୋହିବ ଏବେ ନାହିଁ ।୭୬ ।

ରାଜା କହିଛି ଜେମାକୁ କର ବର ।

ମୋର ମିତ୍ର ମନ୍ତ୍ରୀକି ହୋଇଛି ଭାର ।୭୭ ।

କନ୍ୟା ଅନୁରୂପେ ଆଉ ବର ନାହିଁ ।

ମନ ପ୍ରଧାନ ବିଭାକୁ ଅଛି ତହିଁ ।୭୮ ।

ଶୁଣି ମନ୍ତ୍ରୀସୁତ କଲା ଏ ଉତ୍ତର ।

ଆମ୍ଭ ନୃପତି ସୁତ ନୂତନ ମାର ।୭୯ ।

ହୋଇବ କି କାର୍ଯ୍ୟ ଉଦେଯାଗ କଲେ ।

ଶୁଣି ଶୁକ ପଢ଼ିଦେଲା ସେହିକାଳେ ।୮୦ ।

ସୁଧାପାନ କଲା ରାହୁ ଉପାୟରେ ।

ପ୍ରୀତ ହୋଇଅଛଇ ଚନ୍ଦ୍ର କୁମୁଦରେ ।୮୧ ।

ଗୁଞ୍ଜ ତୁଳା ହୋଇଛି ସୁବର୍ଣ୍ଣ ତୁଲେ ।

କର୍ମସବୁ ଉଚ୍ଚ ନୀଚ ପାଞ୍ଚ ବଳେ ।୮୨ ।

ଶୁଣି କୁମାରବର ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଘେନି ।

ବୋଲେ ତୁହି ଦେଖିଛୁ କି ମେଧାବିନୀ ।୮୩ ।

କୀର କହିଲା ସେ ରସାଭୂଷା ଯୋଷା ।

ଶିଶୁ କାଳରୁ ମୁହିଁ ତାହାଙ୍କ ପୋଷା ।୮୪ ।

ଶୁଣି ଚଞ୍ଚୁ ଚରଣକୁ ଧରି ତାର ।

ପୁଣି ଧରିଲା ବୋଇତିଆଳ କର ।୮୫ ।

ରାମାନାମେ ମୋହନ ଉଚ୍ଚାଟଘର ।

ରୂପେ କି ଥିବ ନୋହିଛି ସେ ଗୋଚର ।୮୬ ।

ତୁମ୍ଭ ବଚନ ବସନ୍ତଋତୁ ହେଲା ।

ତାହା ଯୋଗୁଁ ଆଶାତରୁ ପଲ୍ଲବିଲା ।୮୭ ।

କଲେ ନିରାଶ ହୋଇ ଗ୍ରୀଷମ କାଳ ।

ତାକୁ ଜାଳିଦେବଟି ବିରହ ନଳ ।୮୮ ।

ଶୁଣି ସେ ବୋଇଲେ ବୀର ହୁଅ ସ୍ଥିର ।

ଆମ୍ଭମାନଙ୍କୁ ଘେନି ଉପାୟ କର ।୮୯ ।

ପରିବେଶ ହେଲେ ପୁଷ୍ପକାଳ ସାର ।

ପିକ ନ ଲଭଇ ନିକି ସହକାର ।୯୦ ।

ଏ ବଚନେ ଶାନ୍ତି ଲଭି ସେହୁ ପୁନଃ

ଖଡ଼ି ପକାଇ କଲେ ଶକୁନମାନ ।୯୧ ।

ସାଧୁତାକୁ ତହିଁ ଅନୁକୂଳ ଦେଲେ ।

ବିଜ୍ଞ ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ ଜଣେ ସଙ୍ଗ କଲେ ।୯୨ ।

ଶୁଭେ ସେ କାଳେ ଆତାୟୀବାଣୀ ଭ୍ରମେ ।

ଗଲା ଦକ୍ଷିଣେ ଦ୍ୱିଜ ଗୋମାୟୁ ବାମେ ।୯୩ ।

ପଛୁଁ ପବନ ବହିଲା ହୋଇ ସ୍ୱଚ୍ଛ ।

ଗୋପୀ ଧାବରୀ ଡାକିଲେ ଦଧିମାଛ ।୯୪ ।

ଆଶା ବଢ଼ିଲା ଶୁଭସୂଚକ ଜାଣି ।

ଛାନ୍ଦ ସମାପତ ତୋଷ ପୁଂସମଣି ।୯୫ ।

ନୀଳ ରୋହିତଶରୀର ଦରହାରୀ ।

ଶ୍ରୁତି ନିସ୍ତାରକ କୀର୍ତ୍ତି ଖ୍ୟାତକାରୀ ।୯୬ ।

ମୀନମୂର୍ତ୍ତି ରଘୁପତି ଶ୍ରୀପୟର ।

ଭାବେ ଉପଇନ୍ଦ୍ର ଭଞ୍ଜ ବୀରବର ।୯୭ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ରସ ଶୁଣ ସୁଜନ ।

ମନ୍ତ୍ରୀକି ଡାକି ସଂହଳଦ୍ୱୀପ ରାଜନ ।୧ ।

ବୋଇଲା କିଶୋରଦଶା ପ୍ରାପ୍ତ କୁମାରୀ ।

କର ବେଗେ ବର ଦେବା ବିବାହକରି ।୨ ।

ଶୁଣିଲେ ସୁନ୍ଦରୀ ଶୋଭା ହରିତୋଷରେ ।

ହରି ଘେନି ଯିବେ ଅବା ବିଧି ବଶରେ ।୩ ।

ନୃପତି ହୋଇ ପ୍ରମାଦ ସମ୍ପତ୍ତି ବାଧ ।

ଶିରୀସ୍ନେହ ତୁଟିଗଲେ ସେ ହେବେ କ୍ରୋଧ ।୪ ।

ଶୁଣି କରଯୋଡ଼ି କହେ ସଚିବ ତହିଁ ।

ମୋର ବିଚାରକୁ ବର ଦିଶୁତ ନାହିଁ ।୫ ।

ଶିବଙ୍କୁ ଦେଲେ ପାର୍ବତୀ ଶାପ ପଡ଼ିବ ।

ଭସ୍ମ ଭୂଷଣ ଅଙ୍ଗେ ଏ କେହି ଜଡ଼ିବ ।୬ ।

ଚନ୍ଦ୍ର ତା କ୍ଷୀଣ କଳଙ୍କୀ ତହିଁକି ସୁଖ ।

ଅଶ୍ୱିନୀ କୁମାର ହେଲେ କୁରଙ୍ଗ ମୁଖ ।୭ ।

କୁସୁମଧନୁ ଅତନୁ ଅଛି ଆଉ କେ ।

ଚିତ୍ରପଟ ଦେଖାଇବା ମାନବଲୋକେ ।୮ ।

ରୁଣ୍ଡ ନରବରପନ୍ତି କରିବା ଆଣି ।

ଇଚ୍ଛାବର ବରୁ ପଛେ ରମଣୀମଣି ।୯ ।

ଭୂପତିବର ତହିଁକି ହେଲେ ସମ୍ମତ ।

ମାନବେ ଲେଖା ନ ଗଲା ସୁନ୍ଦରୀ ଚିତ୍ର ।୧୦ ।

ଜ୍ଞାନାନନ୍ଦ ନାମେ ଏକ ସନ୍ୟାସୀ ଥିଲା ।

ସଚିବ ପ୍ରତିଭୂମାୟା ସମୀପେ ଗଲା ।୧୧ ।

ସେକାଳେ ସେ ବିଶ୍ୱକର୍ମା ଏକତ୍ୱମନେ ।

ନିର୍ମାଣୁଛନ୍ତି ପ୍ରତିମା ଜେମା ସମାନେ ।୧୨ ।

ଜଗତ ମଞ୍ଜୁ ମଞ୍ଜୁଷା ମଧ୍ୟେ ପ୍ରତିମା ।

ଦର୍ପଣ ଫୁଟି ଦିଶୁଛି ବାଳା ସୁଷମା ।୧୩ ।

ଏକାଳେ ସନ୍ୟାସୀ କରି ସାମ ଗାୟନ ।

ଲାବଣ୍ୟବତୀ ସ୍ୱରୂପ ଘେନିଲାଦାନ ।୧୪ ।

ଦାନକଲାବେଳେ ମାତ୍ର କହିଲେ ଏତେ ।

ଆମ୍ଭ ବିନ୍ଧାଣିତ୍ୱ ଖ୍ୟାତ କର ଜଗତେ ।୧୫ ।

ସୀଉକାର କଲା ଯୋଗୀ ବାହୁଡ଼ି ଆସି ।

ଦେଖାଇ ସ୍ୱରୂପ ମନ୍ତ୍ରୀ ମତିକି ତୋଷି ।୧୬ ।

ସେ ବୋଇଲେ ଧର୍ମତାତ ଆମ୍ଭେ ତୁମ୍ଭର ।

ଆମ୍ଭବୋଲେ ଏହା ଘେନି ଭ୍ରମ ସଂସାର ।୧୭ ।

ଦେଖାଇ ଭୂପତିଗଣେ ବଶ କରିବ ।

ଦୋଷ ଗୁଣସୁନ୍ଦର ପଣକୁ ବୁଝିବ       ।୧୮ ।

ଏ ବଚନେ ଶିଷ୍ୟକରେ ପେଡ଼ା ବୁହାଇ ।

ଏଣୁ ଏବେ ଏତେ ଦେଶ ଭ୍ରମିଲା ସେହି       ।୧୯ ।

ଯେଉଁ ଦେଶେ ଯେଉଁ ରୂପ କଲେ ଆଦର ।

କହୁଥାଇ ଚାହିଁ ମହୀପତ ନିକର       ।୨୦ ।

କୁନ୍ତଳ କୁନ୍ତଳବର୍ଣ୍ଣ ସାରିଲେ ଦିନ ।

ମତ୍ସ୍ୟଜନ ମତ୍ସ୍ୟପରି ନିମିଷ ହୀନ       ।୨୧ ।

ନିଷିଧେ ନିଷେଧି ଆନ ଲୋକ ନ କଲେ ।

ମାଳବରେ ମାଳା କରି ତାହା ଜପିଲେ       ।୨୨ ।

ମଘରେ ମଘବାପଦ ପାଇଲା ପରି ।

ବିହେହ ବିଦେହଶରେ ହୋଇଲେ ଘାରି       ।୨୩ ।

କନାଉଜ କନ୍ୟାଉଚ୍ଚ ଶୁଭିଲା ବାଣୀ ।

ମରୁଦେଶ ମରୁ ରମ୍ଭା ଏମନ୍ତେ ଭଣି       ।୨୪ ।

ଅଙ୍ଗରେ ଅଙ୍ଗନା ଅଙ୍ଗ ପ୍ରଶଂସା କଲେ ।

ଏହି ରମ୍ଭା ବୋଲି କଳିକଳିଙ୍ଗେ ହେଲେ       ।୨୫ ।

ଧାତା ହଟ୍ଟ ଏହି ମରହଟା ବିଚାର ।

ସଉରାଷ୍ଟ୍ରେ ଭାଷି ସଉଦାମିନୀ ସ୍ଥିର       ।୨୬ ।

ଚୋଳେ ନିଚୋଳେଘୋଡ଼ାଇ ରଖିବା ଚିନ୍ତା ।

ଦ୍ରାବିଡ଼େ ନିବିଡ଼େ ଆଲିଙ୍ଗନେ ମମତା ।୨୭ ।

ଗୁଜୁରାତି ରାତି ଦିନେ ଦେଖିବା ଇଚ୍ଛା

ବିଦର୍ଭରେ ଦର୍ଭହାସୀ ଦର୍ଶନ ବାଞ୍ଛା ।୨୮ ।

ଉତ୍କଳେ ଉତ୍କଳା ହୋଇ ବରହେ ଭାରୀ ।

ଗଉରୀଏ ଗଉରବ ଗଉଡ଼େ କରି ।୨୯ ।

ନେପାଳେ କପାଳଥିଲେ ପାଇବା ଭାବି ।

ମାଗଧେ ମାଗଧମୁଖେ ବର୍ଣ୍ଣାଇ ଛବି ।୩୦ ।

କୁଞ୍ଜଗଳେ ଗଳେ ବାନ୍ଧି ବୁଲିବା ସ୍ନେହୀ ।

ବଙ୍ଗାଳି ଗାଳି ଉପମାବଳୀକି ଦେଇ ।୩୧ ।

ଲୋମ ଲୋମହର୍ଷିତା ଦେଖି ତ୍ୱରିତ ।

କଳେବର କଳେବରେ ଆନନ୍ଦଜାତ ।୩୨ ।

କେରଳେ ଭାବେ କେରମାଳୟା ହୋଇବ ।

ଯମନ ମନକୁ ଭିନ୍ନ ନୋହେ ଏ ଭାବ ।୩୩ ।

ସିନ୍ଧୁରେ ଭାଷିଲେ ସିନ୍ଧୁରେ ଯେ ଝାସିବ ।

ସିନ୍ଧୁର ଗମନା ପ୍ରତିଅଙ୍ଗେ ମିଶିବ ।୩୪ ।

ବାଳା ତୁଳାପିତୁଳାକୁ ଚାହିଁ ସରାଗେ ।

ପିତୁଳା କରି ରଖିଲେ ନୟନ ଯୁଗେ ।୩୫ ।

ବିଦଗଧେ ବିଦଗଧ କାମ ଦହନେ ।

ସେ ଭାବନା ନ ଛାଡ଼ିଲେ ରଜନୀ ଦିନେ ।୩୬ ।

କେ ବୋଲେ ପଟ କିଏ କାହାର କପଟ ।

ଦେଖିଲେ କିଞ୍ଚିତ ଚିତ୍ତ ହୋଏ ଲମ୍ପଟ ।୩୭ ।

କେ ବୋଲେ ଏ କେହି ହେଲା ଦମ୍ଭ ରହିଲା ।

ସାତକୁମ୍ଭ କୁମ୍ଭଉରଜାକୁ ବିହିଲା ।୩୮ ।

କେ ବୋଲେ ସତେ କାମିନୀ ଅଛି ଏମନ୍ତେ ।

କେମନ୍ତେ ଗଢ଼ିଲା ବିହି ଆୟୂଷକେତେ ।୩୯ ।

କେ ବୋଲେ ସତେ ଏରୂପ ଥିଲେ ତରୁଣୀ ।

ଏତେକାଳେ ଅଳଙ୍କୃତା ହେଲା ଧରଣୀ ।୪୦ ।

କେ ବୋଲେ ମୋହନ ମୂର୍ତ୍ତିମନ୍ତ ହୋଇଲା ।

ସକଳ ସୁନ୍ଦର ଅଙ୍ଗେ ଘେନି ଅଇଲା ।୪୧ ।

କେ ବୋଲେ ଆନନୋହ ନେତ୍ର ସୁକୃତି ।

ଦେଖିଲାଇ ଲାବଣ୍ୟବତୀର ଆକୃତି ।୪୨ ।

ବିଚାରିଲେ ଯୁବା ସୃଷ୍ଟକିବା ପ୍ରଳୟ ।

ହୋଇଲା ହୋଇଛି ଉତପାତ ଉଦୟ ।୪୩ ।

ବିଦ୍ୟୁସ୍ଥିର ଇନ୍ଦୁ ଚିର ନିଶି ଦିବସ ।

ଅମଳିନ ହୋଇ ତ ନଳିନ ବିକାଶ ।୪୪ ।

ପୁଣି ବିଚାରିଲେ ବଳଭୂମୀ ବିଚାରି ।

ଅଙ୍ଗେ ଅଙ୍ଗେ ରହିଲା କି ଦୁର୍ଗକରି ।୪୫ ।

ଦେଖ ଏ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ କଥା କରୀକି ହରି ।

ମାରେ ଏବେ ଆରୋହିଛି ହରିକି କରୀ ।୪୬ ।

ଦର୍ଶନେ ରାଜନ ଯୋଗ ଆଗେ ଦେଇଛି ।

କଞ୍ଜପରେ ରଞ୍ଜନ ଖଞ୍ଜନ ହୋଇଛି ।୪୭ ।

ଯେ ନିର୍ମାଣ କେତେ ଅନୁମାନ କି ତାର ।

ନୋହେ ସେ ପୁରୁଷ କେଡ଼େ ଥୟତା କର ।୪୮ ।

ହେଲେ ହୋଇଥିବା ଅବା ବିଧାତା ମାତା ।

ମନେ ମନାସିବା କଥା ହୁଅଇ କି ତା ।୪୯ ।

ପ୍ରୟୋଗେ ଅସୁରୀ ସୀତା ସଦୃଶ ପରି ।

ଏରୂପକୁ ଅଛି କି ସେ ନିର୍ମାଣ କରି ।୫୦ ।

ଏମନ୍ତେ ରାମାପ୍ରଶଂସା ସଂସାରେ ଖ୍ୟାତ ।

ନୃପତି ସମୂହ ହେଲେ ଉଚ୍ଛନ୍ନ ଚିତ୍ତ ।୫୧ ।

ମନକୁ ପେକ୍ଷିତ କଲେ ସିଂହଳ ଦ୍ୱୀପ ।

ଶୟନେ ଦେଖିଲେ ସ୍ୱପ୍ନେ ବାଳା ସ୍ୱରୂପ ।୫୨ ।

ଅସର ପାଇ ବିନ୍ଧିଲା କୁସୁମ ଶର ।

ସାରିଲେ ଉଷୀର ବାଟି ଶଶିର କର ।୫୩ ।

ଶିଶିର କରର ରବି ଛବି ପାଇଲେ ।

ନବପଲ୍ଲବ ଶୟନ କରି ଶୋଇଲେ ।୫୪ ।

ଦ୍ୱିଜ ରୁଣ୍ଡୀଭୂତକରି ଚଣ୍ଡୀ ବରଣ ।

ପ୍ରତିଦିନ କରିବାରେ ହେଲେ ନିପୁଣ ।୫୫ ।

ଶମ୍ପାଗୋରୀ ଅନୁକମ୍ପା କରିବା ପାଇଁ ।

ଶିବେ ଗୋଦୋହନ କରି ଚମ୍ପାଚଢ଼ାଇ ।୫୬ ।

ଆଜନ୍ମସୁଖୀ ନୟନେ ଦେଖିବା ପାଇଁ ।

ଗଣେଶଙ୍କୁ ଲଡ଼ୁ ଦେବା ଗଣନା ନାହିଁ ।୫୭ ।

କରେ ଛୁଇଁବାକୁ ତାର କୁଚ କଳସୀ ।

ରମାବଲ୍ଲଭଙ୍କୁ ଦେଲେ ଲକ୍ଷେ ତୁଳସୀ ।୫୮ ।

କାମଶାସ୍ତ୍ର ଦେଖି ସ୍ତିରୀ ବଶୀକରଣ ।

କଲେ ମନ୍ତ୍ର ଅଉଷଧିମଣି ଭିଆଣ ।୫୯ ।

ଶୋଭାଅର୍ଥେ ମଣ୍ଡିହେଲେ ରତ୍ନାଳଙ୍କାରେ ।

ପଉଣ୍ଡ୍ରିକ ବାସୁଦେବ ହେଲା ପ୍ରକାରେ ।୬୦ ।

କେତକୀ ଫୁଲ ବଞ୍ଚିତ ଯଥା ମଧୁପ ।

ତଥା ନୃପମଣ୍ଡଳ ବାଳାରେ ଲୋଲୁପ ।୬୧ ।

ନ ତୁଟିଲା ପୁଣି ଆଶା କେବେ ତାଙ୍କର ।

ବିରହିଣୀ ନାୟିକା ତ୍ରିବଳୀ ପ୍ରକାର ।୬୨ ।

ଉଚ୍ଚତରୁ ଫଳେ ଖର୍ବେ ଆଶାୟୀ ପରି ।

ଲାବଣ୍ୟବତୀ ନାମକୁ ମନ୍ତର କରି ।୬୩ ।

ବାଳା ପ୍ରତିଅଙ୍ଗ ଶୋଭା ମାନସେ ଥୋଇ ।

ଅପଣା ଶୋଭାକୁ ଆଦରଶରେ ଚାହିଁ ।୬୪ ।

ବାହ୍ୟରେ ଆରମ୍ଭ ସେ ଅନ୍ତରେ ବ୍ୟାକୁଳ ।

ଭସ୍ମ ଆଚ୍ଛନ୍ନରେ ଥାଇ ଯଥା ଅନଳ ।୬୫ ।

ବିଚକ୍ଷଣ ଜନ ପେଷି ସିଂହଳ ଦ୍ୱୀପେ ।

ପ୍ରୀତି ଲଗାଇଲେ ରତ୍ନେଶ୍ୱର ମହୀପେ ।୬୬ ।

ଲାବଣ୍ୟବତୀ ସ୍ୱରୂପ ଆସିବା ଘୋଷ ।

ଆଗୁଁ ପ୍ରକଟ ହୋଇଲା କର୍ଣ୍ଣାଟଦେଶ ।୬୭ ।

ଚନ୍ଦ୍ରଭାନୁ ଭାବି ଯାହା ସାଧୁତ କହି ।ତା

କୁ କେ ନିର୍ମାଣି ରୂପପଟେ କେ ଲିହି ।୬୮ ।

ରୂପକାର ରଙ୍ଗାଜୀବ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେରେ କାହିଁ ।

ମନକୁ ଆସେ ମଘବା ଭୁବନେ ନାହିଁ ।୬୯ ।

ହୋଇଥିଲା ମୋ ନେତ୍ରର ବିଧାତା ଋଣୀ ।

ଶୁଝିବ ବୋଲି କି ଆଣେ ପ୍ରତିତରୁଣୀ ।୭୦ ।

ଗୁରୁଦ୍ରୋହୀ ପୁଣି ସ୍ୱର୍ଗଭୋଗ ପାଇଛି ।

ସାତସିନ୍ଧୁ ଚଳୁ ଭିତରେ ରହିଛି ।୭୧ ।

ପକ୍ଷ ବିନା ହୋଇଅଛି ଗଗନଗତି ।

ଜଳ ଉପରେ ଶଇଳ ଭାସି ଅଛନ୍ତି ।୭୨ ।

ଯେଉଁ ଦଇବେ ହୋଉଛି ଏତେ ବିଧାତା ।

ସେହି ଦଇବେ ହେଲାକି ବାଳା ରତନ ।୭୩ ।

ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ତୃଷିତ ଚାତକ ଯେମନ୍ତ ହୋଇ ।

ଜଳଦ ଦର୍ଶନେ ତନମନ କରଇ ।୭୪ ।

ଆଷାଢ଼େ ଘନ ଦୁର୍ଦ୍ଦିନ ଚକୋରପନ୍ତି ।

ଆଶା ଯେହ୍ନେ ଶରଦ ଆଗମେ କରନ୍ତି ।୭୫ ।

ସ୍ୱରୂପ ପ୍ରେବଶ ତଥା ଟେକିଲା ଆଶା ।

ଅସର ହୋଇଲା ତେଣୁ ବାସର ନିଶା ।୭୬ ।

ପାଛୋଟାଇ ପିଠିଆଇ ମନକୁ ମୃଦେ ।

କର୍ଣ୍ଣ ଡେରେ ଯଥା ମୃଗ ଘଣ୍ଟି ଶବଦେ ।୭୭ ।

ସପ୍ରେମେ ନୟନ ସେହି ଦିଗକୁ ଟେକି ।

ନିରେଖ କାଗଜ ଚକି ଯଥା କୁତୁକୀ ।୭୮ ।

ନିଦ୍ରା କ୍ଷୁଧା ବାଧା କରି ପାରିଲେ ନାହିଁ ।

ଅଳପ ଅନୁରାଗ କି ହୋଇବ କହି ।୭୯ ।

ବିନାୟକ ପୂଜ୍ୟ ସଦାଶିବ ତୋଷଦ ।

ସୁମନସଗଣର ଯେ ହରେ ବିଷାଦ ।୮୦ ।

ଉପେନ୍ଦ୍ର ଭଞ୍ଜ ବୀରବର ବିଚାରେ ।

ଗୀତ ଶେଷ କରିବି ତାଙ୍କ କୃପାରେ ।୮୧ ।

ହୋଇଲା ପ୍ରବେଶ ଗ୍ରୀଷମ ସମୟ ସୁଷମା ପ୍ରୌଢ଼ା ଯୁବତୀକି ।

ରଜନୀ ମନୋହର କରି ବହିଲା ପକ୍ୱତରୁଫଳ କାନ୍ତିକି ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ, ମଲ୍ଲିକା ହାସ ବିକାଶି ।

ରସିକ ଭ୍ରମଣ ଚାଟୂକୁ ନିରତ ପାଟଳି ଶ୍ରବଣ ନିବେଶି ।୧ ।

ଝିଙ୍କାରୀ ଝଙ୍କାର ଝୁଣ୍ଟିଆ ଝମକେ ଚମକ ପକାଇ ଯୁବାରେ ।

ରଖିଲା ମନକୁ ଘନରସେ ନେଇ ଚନ୍ଦ୍ର କିରଣେ ଶୋଇବାରେ ।

ଶାଳ୍ମଳୀ, ରଙ୍ଗେ ଅନୁରାଗ ଦେଖାଇ ।

ନବ ବିଟପକୁ ବିରହ ଦାବାଗ୍ନି ସଂଯୋଗରେ ଦହି ପକାଇ ।୨ ।

କେତେ ରଞ୍ଜନ ବ୍ୟଜନ ପ୍ରଭଞ୍ଜନ ପରଶେ ଶାନ୍ତିକି ବିହିଲା ।

ଜଳଯନ୍ତ୍ରପୁର କର୍ପୂର ଚନ୍ଦନ ମଣ୍ଡନରେ ଚିତ୍ତ ରହିଲା ।

ଜାଣିଲି, ଶୁଚି ମୁର୍ତ୍ତିମନ୍ତ ହୋଇଲା ।

ବିଦେଶ ନ ଯାଅ ବୋଲି ଜନଙ୍କୁ କି ରଜେ ତୁଷାନଳ ଥୋଇଲା ।୩ ।

ଏମନ୍ତ କାଳେ କାନନେ ନୃପସୁତ ପୁଷ୍କରିଣୀ ମଧ୍ୟ ମଣ୍ଡପେ ।

ହୋଇ ମିତ୍ରସଙ୍ଗ ବାଳାର ପ୍ରସଙ୍ଗ ପକାଇ ତାହା ନାମ ଜପେ ।

ପ୍ରକାଶେ, ବେଳୁଁ ବେଳ ଏହି ଭାଷାକୁ ।

ସାଧୁ କହିଲା ପରା ବିଧୁବଦନା ଆସୁଛି ମାନସକୁ ।୪ ।

କହିଲ ମିତେ ନ ଘେନ ଏତେ ଚିତ୍ତେ ନ ଥିଲାକୁ ନିକି ଜଗତ ।

ଘଟଣ ଘଟସ୍ତନା ସମେ ଘଟଣା ପିତୁଳା ହୋଇଛି ଆଗତ ।

ଏକାଳେ, ମାଳିକ କହେ ସନ୍ନିଧାନେ ।

ମହ୍ଲାରୁ ଆସିଛି ନାମ ମଦନିକା ଗଣିକା ତବ ଦରଶନେ ।୫ ।

ପଚାରେ କୁମାର ପ୍ରଶଂସା ଯାହାର ଶୁଣୁଥିଲାଇଁ ଏ ସେ ନାରୀ ।

ଯାହା ଜନମକାଳୁ ମର୍ତ୍ତ୍ୟମଣ୍ଡଳେ ଆସିଲେ ନାହିଁ ଅପସରୀ ।

ତହିଁକି, ହୋଇ କଲା ମନ୍ତ୍ରୀ ନନ୍ଦନ ।

ଜାଣି ସୀଉକାର ଆଣି କାଳାକାର ଭେଟାଇଲା ରାମାରତନ ।୬ ।

ନବଯଉବନ ଶଣରେ ଶାଣିତ କାହା ମନ ବଶ ନୋହିବ ।

ସ୍ତମ୍ଭନ ମୋହନ ବଶ୍ୟ ଉଚ୍ଚାଟନ ମୂର୍ତ୍ତିମନ୍ତ କଲା ଦଇବ ।

ଦେଖିଲା, ମାତ୍ରେ ଗାତ୍ରେ ଆଖି ଲାଖିଲା ।

ଚାପରେ ରୋପ ବସାଇ କୋପଭରେ ମାର ମରମରେ ଯୋଖିଲା ।୭ ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ସୁବର୍ଣ୍ଣବଳୟ ଯାହାର ଏ ସଂଶୟକୁ କରାଉଛି ।

କାହାକୁ କେ ବଡ଼ ତାରତମ୍ୟ ଆଉ କାରଣ ହିଁ ଯହିଁ ନୋହୁଛି ।

ଚିକୁର, ଲୋଟଣୀ ଜୁଡ଼ାରେ ଶୋଭନ ।

ଏ ଭାବେ ବାନ୍ଧବୀ ପୁରୁଷଙ୍କ ମନ ବୋଲି କେ କରିଛି ବନ୍ଧନ ।୮ ।

ମୋତିଜାଲି ଝଳି ତାରତାରକା କି ଉଦୟ ହେଲେ ନବଘନେ ।

କିବା ଇନ୍ଦ୍ରକୁ ଗ୍ରାସୁ ସୁଧାବିନ୍ଦୁକୁ ରହିଛି ରାହୁ ଅପଘନେ ।

ତଳକୁ, ଦିବ୍ୟ ଚନ୍ଦ୍ରଝୁମ୍ପା ଲମ୍ବିତ ।

ଅର୍ଦ୍ଧେନ୍ଦୁ ଅଧୋଭାଗେ ଲଭି ଉଦୟ ସପ୍ତଋଷି କିବା ଜଡ଼ିତ ।୯ ।

ଚାରୁ ଅଳକା ଝିଲିମିଲି ମାଳିକା ଅଗ୍ରେ ଲମ୍ବିତ କ୍ଷୁଦ୍ର ମୋତି ।

ହେମଲତା ଶିଖେ ମଧୁକରପନ୍ତି ମଧୁ କିବା ସଞ୍ଚୁଅଛନ୍ତି ।

କସ୍ତୁରୀ, ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱତିଳକ ଭାଲଦେଶେ ।

ବିକାଶ ସାରଣ ମଧୁ ଅଳିବଂଶ ଗମନ କି ତମାଳ ପାଶେ ।୧୦ ।

ତାଟଙ୍କ ହୀରାରେ ହସୁଛି ଶ୍ରବଣ ପାଶାଦି ଉପମାମାନଙ୍କୁ ।

ଆହୁରି ବଜ୍ର ମଲ୍ଲୀକଢ଼ ଧରିଛି ଧଇର୍ଯ୍ୟ-ଧର ଧ୍ୱଂସନକୁ ।

ବଦନ, ବିକାରେ କମ୍ପକୁ ବହିଛି ।

ହା ହା ବାଳୀ ପୁର ଝଲକାଝଲକ ପଲକ ଘଉଡ଼ି ଦେଉଛି ।୧୧ ।

ଲଳିତ ଜ୍ୟୋତି ଜ୍ୱଳିତ ମୋତିବର ଜ୍ଞାନ ନାଶେ ନାସେ ତାହାର ।

ନିର୍ମଳ ଭାବରେ ବିମ୍ବ ଓଷ୍ଠ ଧର ଅର୍ଦ୍ଧ ଅରୁଣତର ।

ଆରଦ୍ରା, ରୋହିଣୀକି ଘେନି କୋଳରେ ।

କଳଙ୍କ ହୀନ ପର୍ବଶର୍ବରୀଶ କି ଉଦିତ ଶରଦ କାଳରେ ।୧୨ ।

ବଶୀକରଣ ତ୍ରିବିଧ ମଣି ଔଷଧ ଯେଉଁ ନେତ୍ରେ ଅଛି ।

ଶୂଳି ଭଳି ଯତି ଢାଳି ଅନାଇଲେ ଢଳିବେ ମନକୁ ପାଉଛି ।

ଯହିଁର, ଅଞ୍ଜନ ଦମ୍ଭକୁ ତରାସେ ।

ଭାଲ ଗଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡଚନ୍ଦ୍ରମା ସୁଷମା ସୀମାବାରବାର ପରା ସେ ।୧୩ ।

ରୋମାବଳୀ ଝଳି ମର୍କତ ପ୍ରବାଳ କଟୀ ଘଣ୍ଟିରେ ସଂଯୁତ ।

ଉରଜଯୁଗ ତୁମ୍ବି ସାର ତ୍ରିବଳୀ ଚିତ୍ର ବଲକୀ କଲା ଜାତ ।

ବିଧିରେ, ବିଧିର ବୁଦ୍ଧି ଭ୍ରମ ହେଲା

ମନ୍ଦ ମଧୁର ଘନସାର ହାସଟି ଜାଣିଲି ଏତେ, ଦୂର କଲା ।୧୪ ।

ଜରି କାଞ୍ଚଲା ପାଟଡୋର ଚରମେ ଭିଡ଼ି ଆଚ୍ଛାଦିଛି ଯତନେ ।

ହିରଣ୍ୟଗର୍ଭ ହୁଡ଼ ବ୍ୟକ୍ତ ନୋହିବ ଏହି କାମନା କରି ମନେ ।

ତାହାର, ଖୋଳ ପରାୟେ ସେ ଦିଶଇ

ଉଚ୍ଚ ପୃଥୁଳ ଗୋପିତ ନୋହେ କଦା ନେତ୍ରେ ଅବନୀ ନ ଦେଖାଇ ।୧୫ ।

ଏମନ୍ତ ମଣୁଛି ଅଙ୍ଗରାଜ ପଦ ଅଙ୍ଗନାଠାରେ ସମ୍ଭାବିତ ।

ମହାଉତପାତ ମନ୍ଦ ବୋଲି ତାକୁ କରୁଅଛି ଯେଣୁ ଗୋପିତ ।

ସେ କଥା, ଯୁକ୍ତ ନୁହଇ ଦେଖିବାର

ଚୀର ଆଚ୍ଛାଦିତ ଏଥକୁ କରିଛି ଫଳ ଚମ୍ବୁଛି ମଧୁକର ।୧୬ ।

କରସନାଳ କୋକନଦ ବାହାର କି ତନୁ ଶୋଭା ସରସୀରୁ ।

ଅତୁଲ୍ୟ ପଛେ ଆନ ଭୂଷା ଧରିଛି ରୂପଗର୍ବିତା ଲକ୍ଷଣାରୁ ।

ରଣିତ, କିଙ୍କିଣୀ କଟୀରେ ଖଞ୍ଜିଛି ।

କାମିନୀକି କାମରଥ ବୋଲିବାର ଶତ ଘଣ୍ଟିଚୟ ସାଜିଛି ।୧୭ ।

ନାହିଁ ତୁଳା କୋଟି ଜଗତରେ ବୋଲି ଘେନିଛି ପାଦରେ ଆଦରେ ।

କ୍ଷୁରୀ ନାରୀ ଧନ୍ୟ ବୋଲାଇ ଅଲକ୍ତ ପଦରାଗ ବ୍ୟକ୍ତ ହେବାରେ ।

ଦିଶୁଛି, ଏପରିରେ ତନୁ ଗଉର ।

ଚମ୍ପକ ଗଭା ପତନୀ ଶାଢ଼ି ଥିବା ଚିକୁର ଧଡ଼ିରୁ ଗୋଚର ।୧୮ ।

କାର୍ଯ୍ୟକୁ କାରଣ କରି କହିଲଇଁ ମଦନିକାର ଶୋଭା କିଛି ।

ବିଚାରି କହି ବସିଲେ ଏହି ଶଙ୍କା ବହୁତ ଛାନ୍ଦ ହେବା ଅଛି ।

ଶୋଭାକୁ, ଚାହିଁ ସ୍ଥଗିତ ନେତ୍ରପୁଂସ ।

ଜଣେ ଜଣାଉ ସିଂହଳପତି ଜେମା ସ୍ୱରୂପ ହୋଇଲା ପ୍ରବେଶ ।୧୯ ।

ସମ୍ଭ୍ରମେ ଉଠି ପାଛୋଟି ଯିବା ମନଜାଣି ନିଷେଧ କଲେ ମିତ ।

ଆସ ଆସ ବୋଲି ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ପାଶକୁ ଦୂତ ଉପରେ ଗଲେ ଦୂତ ।

ପ୍ରବେଶ, ଆସନ ଦେଇ ବସାଇଲେ ।

ଚତୁର ମିତ୍ରେଚତୁର ବାରବଧୂ ପ୍ରଶଂସାଦିରେ କଥା ହେଲେ ।୨୦ ।

କେ ବୋଲେ ଚାହିଁ ଚଞ୍ଚଳ ଚକ୍ଷୁପକ୍ଷ୍ମ ପତନ ବୁଦ୍ଧି କରେ ବଣା ।

ଚନ୍ଦ୍ରେ ଚକୋର ବସି ସୁଧା ପିଇବା ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ କି କମ୍ପାଉଛି ଡେଣା ।

କେ ବୋଲେ, ଚାହିଁ ନାସାଫୁଲା ପଣକୁ ।

ଏ ଚାତୁରୀର ଚାତୁରୀ କରିଛିଟି ବିଜୟ ଏ ଫୁଲବାଣକୁ ।୨୧ ।

କେ ବୋଲେ ଚାହିଁ ଚାହିଁ ଦେଇ ନୟନ ଉରଜପରେ ଯା ନିଅଇ ।

ଏହି ଶିବସେବା କାମ ପରାଭବ ନ କରିବ ଏହା କହଇ ।

କେ ବୋଲେ, ଚାହିଁ ତା ମଧୁର ହାସକୁ ।

ଅଧର ଦେଖାଇ ଦେଉଛି ତରୁଣ ଅରୁଣ ଜିଣିଲା ଯଶକୁ ।୨୨ ।

ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଭାସି ଯାହା ପ୍ରତି ପ୍ରତିମା ଆରିଛି ଦର୍ଶନ ଦେବାକୁ

ଏ ଯୋଷା ଯୋଗ୍ୟ ନୋହେ ତା ପଦଘଷା-ଉପଳ ଉପମା ହେବାକୁ ।

ଭୋ ଯତି, କି କହ ମନ୍ତ୍ରୀଜ ବୋଇଲେ

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ କଥାରେ କେଉଁ ଅନୁମାନ ବୋଲି ସେ ପେଡ଼ାକୁ ଫେଇଲେ ।୨୩ ।

ଏ ବାମାକୁ ବାସ ଉପହାର ଦିଅ ଅଧିକାରୀକି ଆଜ୍ଞା ଦେଇ ।

ତନ୍ମନା ହେଲା ରାମା ରୂପ ଲୋକେନ ବିଷୟ ପଛକୁ ପକାଇ ।

ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ, ଏ ଛାନ୍ଦ ଚତୁର୍ବିଂଶ ପଦ ।

ଅଯୋଧ୍ୟାଇନ୍ଦ୍ର ଧ୍ୟାନରେ ଉପଇନ୍ଦ୍ର ନାଶିବ ଅର୍ଜିତ ଆପଦ ।୨୪ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ରସିକସାର ।

କର୍ଣ୍ଣମୁଖରେ ସୁଧାପାନ କର ।

ନୃପସୁତ ଆଗେ ପେଡ଼ି ଫେଡ଼ିଲା ।

ସେ ରୂପ ଉପରେ ନେତ୍ର ପଡ଼ିଲା ।

କି ପଡ଼ିଲା ନାହିଁ ଜଡ଼ିଲା ଘେନ ।

ଜଡ଼ିଲା ନାହିଁଟି ବୁଡ଼ିଲା ଜ୍ଞାନ ।୧ ।

ମୂର୍ତ୍ତିମନ୍ତ କଲା ମଦନ କଳା ।

କନକନିଭ ମଦନ ପିତୁଳା ।

କାଚବାଡ଼ପୁରେ ବସିଲା ପରି ।

ମୁକୁରେ ଫିଟି ଦିଶୁଛି ମାଧୁରୀ ।

କି ସୁନ୍ଦର ସମେ ଆଉ କାହିଁକି ।

ସଚିତ୍ର ହୋଇ ବିଚିତ୍ର ହୋଇଛି ।୨ ।

ସରସିଜେ ଶିଶୁ ଆଳିଆବଳୀ ।

ବସିଥିଲା ପରା ଅଳକା ଝଳି ।

ଅଧରେତ ଅଛି ହାସ ଝଲକ ।

କର୍ପୂରେ ମାଜିଲା ପରା ମାଣିକ୍ୟ ।

କି ସୁନ୍ଦର । ପୁଣି ପକ୍ଷ୍ମ ଚାତୁରୀ ।

ଚାଳିଦେବ ପରା ଧୈର୍ଯ୍ୟକତୁରୀ ।୩ ।

ଆଗ ଅନୁରାଗ ଭ୍ରମ ଉପୁଜି ।

ରାମା କି ପ୍ରତିମା ପାରେ ହେଜି ।

ଚକିତ ସ୍ଥକିତ ଦଣ୍ଡେ ହୋଇଲା ।

ମନେ ମନେ ଲକ୍ଷେ ଚୁମ୍ବନଦେଲା ।

କି ସୁନ୍ଦର ମନ ନୟନ ପ୍ରାଣ ।

ସେହି ଶୋଭାରେ କଲା ସମର୍ପଣ ।୪ ।

ଏଣୁ ସେ ସୁତନୁ ତନୁତନୁକୁ ।

ଆସେ ଅନୁମାନ ଅନୁମାନକୁ ।

ଆଲୋକିତ ହେଲା ଲୋକିତ କରି ।

କରଇ ଉପମା ନୁହଇ ସରି ।

କି ସୁନ୍ଦର । କବି ବଚନ ପଥ ।

କୃତାର୍ଥ କରଣେ ହେଲା ସମର୍ଥ ।୫ ।

ବେଣୀ ଶୋଭା ଅବା ସାଧିବା ପାଇଁ ।

ରତୀଶ ପଟ୍ଟୀଶ ଅଛି ଭିଆଇ ।

କନକ ପିଆଣିଆକୁ ଅସମ ।

ମୁକୁତାଜାଲି ମୁଠାଜାଲି କମ ।

କି ସୁନ୍ଦର । ପୁଣି ଦିଶେ କୁସୁମ ।

ପୂଜା କରେ କି ଜଗଜ୍ଜୟକାମେ ।୬ ।

ଦ୍ୱିତୀୟାତିଥି ଭ୍ରମ ସେହିଠାରେ ।

ଅବତଂସ ଚନ୍ଦ୍ର ଝୁମ୍ପି ଥିବାରେ ।

ଜାଜ୍ଜ୍ୱଲ୍ୟ ତାରକା ଚାନ୍ଦ ଦୀଧିତି ।

ସୁଧାବିନ୍ଦୁ ସ୍ରବ ପରାୟ ମୋତି ।

କି ସୁନ୍ଦର । କାମ ରତ୍ନତୋରଣା ।

ଝିଲିମିଲି ମାଳୀ ସେହି ଲକ୍ଷଣା ।୭ ।

କର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଅଛି ବନ୍ଦି ଆବାସ ।

ଏଥିକି ଉପମା କରିବା କିସ ।

ଭାଳୁ ଭାଳୁ ଦୃଷ୍ଟି ପତନ ହେଲା ।

ବାଳି ବୋଲି ମନେ ଯତନେ କଲା ।

କି ସୁନ୍ଦର । ଫୁଲ ସୁମଲ୍ଲୀ କଢ଼ି ।

ଝଲକ ଉପମାକୁ ଗଲା ହୁଡ଼ି ।୮ ।

ଭାଲ ଚାହିଁ କଲା ଭାଲ ବିଚାର ।

ଏ ହେମ କାପ ତରାସ ଧାତାର ।

ଲେଖିଛି ଚିତ୍ର କବିତ୍ୱ ଏଥିରେ ।

ଏ ବାଳା ସମାନ ନାହିଁ ପୃଥ୍ୱୀରେ ।

କି ସୁନ୍ଦର । ଗୁଣେ ନାଗଭୁବନେ ।

ସ୍ୱର୍ଗପୁରେ ଆଉ ନାହିଁ ସମାନେ ।୯ ।

ବଡ଼ କି ଚତୁର ପାଞ୍ଚିବା ଏହା ।

ବଡ଼ କରି ଜଡ଼ ଘେନିମେ ଯାହା ।

ରଙ୍ଗ ଶୁକଳ କଳା ତିନିଜାତି ।

ଟୋପିଛଳେ ଅଛି ଅକ୍ଷରପନ୍ତି ।

କି ସୁନ୍ଦର । ଦୃଷ୍ଟି ଚଳିବ ନାହିଁ ।

ଦେଉଥିଲେ ତାର ଚିତାକୁ ଚାହିଁ ।୧୦ ।

ଅତି ବିଚିତ୍ର ଛୁରିକା ନୟନ ।

ଅଞ୍ଜନଲାଞ୍ଜି ବ୍ୟାଜେ ମହାମୁନ ।

ଶିବ ଶିର କଳାକର କଳାଏ ।

କଳା ହୋଇ ବିଷଜ୍ୱଳାର ଭୟେ ।

ଭୂରୁ ଠାରେ ଭୀରୁ ପକାଇ ଆସି ।

ଲକ୍ଷ୍ୟ ପ୍ରକାରେ ଏହି ଲକ୍ଷ୍ୟ ଦିଶି ।

କି ସୁନ୍ଦର । ପର୍ଶୁରାମ ପରଶୁ ।

ବାମା କହେ ରାମା ଶବଦବଶୁ ।୧୧ ।

ନ ମାରୁ ଚାହାଣି ଛଟକ କରି ।

ମରମକୁ ଭେଦି ଯାଏ ବାହାରି ।

କି ସୁନ୍ଦର । ଦୃଷ୍ଟି କରାଇ ସତ ।

ଅନ୍ତେ ରକତ ହେବାରୁ ବ୍ୟକତ ।୧୨ ।

ଏ ପାଞ୍ଚେ ଚାହିଁଲା ଅନେକ ବାର ।

ଆପଣା ଗାତ୍ରକୁ ନେତ୍ରକୁ ତାର ।

କ୍ଷତ ନ ଦେଖି ଲଭିଲା ତତ୍ପର ।

ଚମତକାରରେ ଚମକତାର ।

କି ସୁନ୍ଦର । ସମେ ଆନ ଦିଶି ।

ଏହି ପଦକ ସେ ହୋଇଲା ଘୋଷି ।୧୩ ।

ଯେଉଁ ନୟନରେ ଏଡ଼େ ବଡ଼ାଇ ।

ମୃଗକୁ ଦେଲା ନଗର ଛଡ଼ାଇ ।

ବୁଡ଼ା କରିଦେଲା ମୀନକମଳ ।

ମୋ ସଙ୍ଗେ ହେଉଥାଅ ବୋଲି ତୁଳ ।

କି ସୁନ୍ଦର । ପଦ୍ମ ଥିଲାକୁ ଦୋଷେ ।

ଦଣ୍ଡ ଦିଆଇଲା ତୁହିନ ବଶେ ।୧୪ ।

ଗଣ୍ଡେ ଚିତ୍ରିତା ପ୍ରକାର ମକରୀ ।

ଏ ଅନୁମାନରୁ ଆନ ନ କରି ।

ନାରୀରଥ ସଜ ହେବା ହେତୁରେ ।

ମଣ୍ଡିଲା କନ୍ଦର୍ପ ନିଜ କେତୁରେ ।

କି ସୁନ୍ଦର । ନାସାପୁଟ ଭେସର ।

ତୂଣୀର ସ୍ଥିତି ରତ୍ନପୁଙ୍ଖଶର ।୧୫ ।

ଏମନ୍ତ ସାଜେଣି ଚାହିଁ କି ଡରି ।

ସ୍ୱୟମ୍ଭୁ ଶମ୍ଭୁ କୁଚ ରୂପ ଧରି ।

ଆଚ୍ଛାଦିତ ହୋଇ ଚେଳ-କବଚେ ।

ବାଳାରେ ଶରଣ ଉତ୍ତମ ପାଞ୍ଚେ ।

କି ସୁନ୍ଦର । ହାର ଜାହ୍ନବୀ ଦିଶେ ।

ରୋମାବଳୀକାଳ ଭୁଜଙ୍ଗପାଶେ ।୧୬ ।

ସଂପଟୁ ଉପମା ଉରଜେ ମଞ୍ଜୁ ।

ମୁକୁତାମାଳା କୁନ୍ଦ କାଳରଜ୍ଜୁ ।

ଯଉବନ ରାଜା ସର୍ବସ୍ୱ ତହିଁ ।

ପ୍ରେମାଳଙ୍କାର ସହିତ ପୂରାଇ ।

କି ସୁନ୍ଦର । କରି ଘୋଡ଼ାଇଛି ।

ଜାଗ୍ରତପଣ ଲଜ୍ଜାକୁ ଦେଇଛି ।୧୭ ।

ନୀଳ ଜଳଦ ବିଜୁଳିକି ଭିଡ଼ି ।

ଥିଲା ପରା କରେ ମର୍କତ ଚୁଡ଼ି ।

ଭୁଜେ ବାଜବନ୍ଧ ରତ୍ନ ମାଧୁରୀ ।

ନଦୀ ଲହରୀରେ କହ୍ଲାର ପରି ।

କି ସୁନ୍ଦର । ଜିଣି ଅଶୋକ କଳି ।

ମାଣିକ୍ୟ ମୁଦିରେ ଝଳି ଅଙ୍ଗୁଳି ।୧୮ ।

ଚିବୁକ ଚତୁର୍ଥୀଚନ୍ଦ୍ର ଭ୍ରମରୀ ।

କଳଙ୍କ ଆସିଲା ପରି ଅଙ୍କୁରି ।

ଚାପସରିରେ ମନୋରମ ଗଳା ।

ବ୍ୟାଧି ବୁଦ୍ଧି କି ବ୍ୟାଧି ଏବେ କଲା ।

କି ସୁନ୍ଦର । ମତ୍ତକପୋତ ପାଶେ ।

ବାନ୍ଧି ଥୋଇଛି ଗିରିପରେ କିସେ ।୧୯ ।

ସୁନ୍ଦରୀ ଅବଳା ପଦକୁ ଛଳି ।

ତ୍ରିବିଧେ ବନ୍ଧନ ହୋଇଚି ବଳୀ ।

ଆସିନାହିଁ ଏ ସଂଶୟ ମଧ୍ୟେ ।

ଭାଙ୍ଗିପଡ଼ିବାକୁ ସେ ଗୁଣେ ବାନ୍ଧେ ।

କି ସୁନ୍ଦର । ତହିଁ ଖଞ୍ଜି କିଙ୍କିଣୀ ।

ଏଣୁ କଟୀ ଥିବା ହେଉଛି ଜାଣି ।୨୦ ।

ପିନ୍ଧାଇ ଅଛି ବାସ କୁଞ୍ଚା ଦେଇ ।

ଗଢ଼ିଛି ପୁଣି ପିତୁଳା ବସାଇ ।

ନାଭି ଆଦି ତନୁମାନେ ତାହାର ।

ଗୁଲଫ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ନୋହିଲା ଗୋଚର ।

କି ସୁନ୍ଦର । ତହିଁ ଦିଶୁଛି ପାଦେ ।

ସ୍ଥଳ ସରସିଜ ଶୋଭାରେ ନିନ୍ଦେ ।୨୧ ।

ତୋଡ଼ର ଚୂଳୀ ମୃଗମଦଚିତା ।

ପଶ୍ଚିମାଣୀ ଝୁଣ୍ଟିଆରେ ରଞ୍ଜିତା ।

ହୋଇଛି ବ୍ୟକ୍ତ ଅଲକ୍ତ ରଙ୍ଗରେ ।

ଶରଣ ରକ୍ଷଣ ଅନୁରାଗରେ ।

କି ସୁନ୍ଦର । ଚରଣକୁ ବାଳାର ।

ଶରଣ ଅର୍ଥରେ ପ୍ରସାରୁ କର ।୨୨ ।

ମିତ୍ରକହେ ନୋହେ ଲାବଣ୍ୟଧାମା ।

ଆସିଅଛି ସିନା ପ୍ରତିପ୍ରତିମା ।

ସନ୍ୟାସୀ ଭାଷିଲା ସେହି କାଳକୁ ।

ଜେମା ସୁନ୍ଦରୀମା ତୁଲ ତିଳକୁ ।

ହେ ସୁନ୍ଦର । ଅଙ୍ଗେ ଅଙ୍ଗେ ଏହାର ।

ନିର୍ମାଣ ସିନା ଅଛି ରୂପକାର ।୨୩ ।

କୁମାର ଦମ୍ଭକୁ ଉଣା ଦିଶିଲା

ବିଚାରି ସଚିବ ସୁତ ଭାଷିଲା ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ସୀତାରେ ବଶ ଶ୍ରୀରାମ ।

ଯାହାର ଯହିଁରେ ବଳଇ ପ୍ରେମ ।

କି ଗୋସାଇଁ । ଏଥୁ ଅଧିକ ବୋଲ ।

ଆମ୍ଭ ବିଚାରେ ନାହିଁ ଏହା ତୁଲ୍ୟ ।୨୪ ।

ନୃପଜ ବୋଲେ କିମ୍ପା ନୋହିଥିବ ।

ଅଜୀବେ କଲା ଯେ କଲା ସଜୀବ ।

ସଜୀବ ବିଶେଷ ଚାତୁରୀ ଘେନି ।

ଶୋଭା ହୋଇଥିବ ନବଯୌବନୀ ।

କି ସଙ୍ଗୀତ । ନୟନର କି ତପ ।

ଦେଖିଲା ଟିକି ସେ ବାଳୀ ସ୍ୱରୂପ ।୨୫ ।

ଏରୂପେ ବୋଲି କରିବାକୁ ଧ୍ୟାନ ।

ଦ୍ୱାର ହେଲା ଗତି ଦେବାକୁ ଘେନ ।

ପ୍ରାଣେତ ଆଉ ନ ରଖିବ ମାର ।

ଏହି କଥା ହେଲା ଏଥିର ସାର ।

କି ସଙ୍ଗାତ । ଆମ୍ଭ ସୁକୃତରାଶି ।

ପିତୁଳା ଆଣିଲା ହୋଇ ତପସ୍ୱୀ ।୨୬ ।

ବୀର ଉଚ୍ଚାଟ କରି ସନ୍ୟାସୀ ।

ଚକ୍ଷୁ ବନ୍ଧନ ମାୟାକୁ ପ୍ରକାଶି ।

ଶିଷ୍ୟ ସଙ୍ଗେ ସେହିକ୍ଷଣି ଅନ୍ତର ।

ପ୍ରତେ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ହେଲା ପ୍ରକାର ।

କି ସୁନ୍ଦର । ମନେ ହେଲା ଏ ଧାତା ।

ନୋହିଲେ ଗଢ଼ନ୍ତା କିଏ ବନିତା ।୨୭ ।

ଚିତ୍ତୁ ନ ଛାଡ଼ିଲା ଏହି କାତର ।

ମାଗନ୍ତି ସୁଗତି ସଙ୍ଗତି ବର ।

ଦମ୍ଭକୁ ହେଲା ତାହାର କାରଣ ।

ସ୍ୱରୁପକୁ ଛାଡ଼ିଯିବାରୁ ଜାଣ ।

ସେ ସୁନ୍ଦର । କଲା ଏହି ଭରସା ।

ପ୍ରାପତ ମୋତେ ହୋଇବ ସୁଦୃଶା ।୨୮ ।

ଚାହୁଁ ପ୍ରତିମା ଚକ୍ଷୁ ନ ପିଛାଡ଼ି ।

ତାତ ହକରା ପ୍ରତିବନ୍ଧ ପଡ଼ି ।

ପ୍ରତିବନ୍ଧ ପଡ଼ି ହୋଇବ କିସ ।

ଲେଖା ହେଲା ସେ ରୂପ ପ୍ରତିଦିଶ ।

କି ସୁନ୍ଦର । ଚିତ୍ରପଟ ତା କଲା ।

ସଭାରେ ବସିବା କାଳ ହରିଲା ।୨୯ ।

ଯୋଗୀନ୍ଦ୍ର ପ୍ରବେଶ ସିଂହଳ ଦ୍ୱୀପେ ।

ଏକାନ୍ତେ କହିଲେ ମନ୍ତ୍ରୀ ସମୀପେ ।

କର୍ଣ୍ଣାଟଦେଶେ ମହୀପତି ସୁତ ।

କନ୍ୟାର ଅନୁରୂପେ ବର ସତ ।

କି ସୁନ୍ଦର । ଗୁଣ ମନ୍ଦିର ସେହି ।

ବୀର ତୁଲ୍ୟ ହୋଇ ଜଗତେ ନାହିଁ ।୩୦ ।

ତାକୁ ଯେ ଦେଲା ଯୁବରାଜ ପଦ ।

ଜାଣିଲା ବିଧାତା ଅତି କୋବିଦ ।

ଆନ ରାଜପୁତ୍ରେ କୁଳ ବେଭାର ।

ଯୁବତୀ ରତନ ଚିତ୍ତ ତତ୍ପର ।

କି ସୁନ୍ଦର । ଜାତ କାମ ମହୀରେ ।

କୁମାର ଏଣୁ କହେ ବିଜ୍ଞ ନରେ ।୩୧ ।

ତାତ ବିବେକ ପଣେ ରାଜପଣ ।

ଜାଣି କରନ୍ତି ତାକୁ ସମର୍ପଣ ।

ଉଚ୍ଚାଟ ହୋଇ ସ୍ୱରୂପ ଦେଖି ।

ତାକୁ ପ୍ରଦାନ କରିବା ସୁମୁଖୀ ।

କି ସୁନ୍ଦର । କଥା ସଚିବ ଶୁଣି ।

ନୃପତି ଆଗେ ଜଣାଇଲା ପୁଣି ।୩୨ ।

କାହିଁକି ସଦୃଶ ରାଜା ବୋଇଲା ।

ମନ୍ତ୍ରୀ କହେ କେବେ ଦେଖା ନଗଲା ।

ଭୂପତି କହେ ତାକୁ କି ପ୍ରକାରେ ।

ଦୂତ ନ ପେଷି ଆଣିବା ଏ ପୁରେ ।

କି ସୁନ୍ଦର । ପାଞ୍ଚ ମନ୍ତ୍ରୀ କଥନ ।

କରିବା ଅପୂର୍ବ ଯାତ୍ରା ରଚନ ।୩୩ ।

ବଶ ହୋଇଛି ଘୋଷ ଶୁଣି ଆସୁ ।

ଆମ୍ଭର କନ୍ୟା ଯାଚିବା ନ ଦିଶୁ ।

ସର୍ବ ସମ୍ମତେ ଏ ବିଚାର ମୂଳ ।

ଦୀର୍ଘ ଦିନରେ କଲେ ଯାତ୍ରା ଗୋଳ ।

କି ସୁନ୍ଦର । ଛାନ୍ଦ ହୋଇଲା ଶେଷ ।

ରାମ ରାମ ପ୍ରତି ଅଭଙ୍ଗ ଶ୍ଲେଷ ।୩୪ ।

ତାତବତ୍ସଳ ମୁନି ବେଶଧାରୀ ।

ଅଧିକଭୁଜ ଦର୍ପହତକାରୀ ।

ଉପଇନ୍ଦ୍ର ବୀରବର ଭାବଇ ।

ଏ ଗୀତ ଶୁଭେ ଶେଷ ହେବା ପାଇଁ

ହେ ସୁମନ । ଶୁଣି ହୁଅ ସନ୍ତୋଷ ।

ଖଳ କର୍ଣ୍ଣବିଳେ ନୋହୁ ପ୍ରବେଶ ।୩୫ ।

ଏଥୁଅନ୍ତେ ଶୁଣ ରସ ।

ଗ୍ରୀଷମେ ନିଶି ପ୍ରବେଶ

ଉଦୟ ତାରା ଜୀବେଶ ହେଲେ ଆକାଶେ ।

ଚକ୍ର ସୁଖଚକ୍ର-ନକ୍ର

ଛେଦନେ ହୀରକଚକ୍ର

ଫିଙ୍ଗିଛି ତାତ ସିଦ୍ଧିରେ କାମ କି ରୋଷେ ।

ବେଶ ହେବ କି ରାତ୍ର ବାଳୀ ।

ଛେଦନେ ହୀରକଚକ୍ର

ଫିଙ୍ଗିଛି ତାତ ସିଦ୍ଧିରେ କାମ କି ରୋଷ

ବେଶ ହେବ କି ରାତ୍ର ବାଳୀ

ସ୍ପଟିକ ପେଟୀରେ କିବା କସ୍ତୁରୀ ଦଳି ।୧ ।

ଆଜି କି ବିଭାବରୀକି

ହୋଇବ ବିଭା ବରିକି

ମଲ୍ଲୀମାଳା ଦେଇ ବିଧୁ କିରଣେ ମଣି ।

ବିଚିତ୍ର ଏ ସ୍ୱୟମ୍ବର

ନାରୀକି ବରିଲା ବର

ଏତେକାଳେ ଦେଖାଗଲା ଏ କଥା ପୁଣି ।

ରବିକରେ ମହୀମହିଳା

ତାପି ହୋଇଥିଲା କି ଚନ୍ଦନ ଲେପି ।୨ ।

ଶୀତଳ ଯାହା କିରଣ

ପରଶରେ ସମୀରଣ

ରଣରଣ ମିତ୍ରପଣ ଘେନିକି ଏବେ ।

ବିରହୀଗୁଣ ବରହୀ

ଠାରେ ଆଦରିଲା ସେହି

ସେ ଅଛି ଯା ଗର୍ଭେ ତହୁଁ ଜାତ ସ୍ୱଭାବେ ।

ପୁଂସ ଶୋଇ ସୁଧାଚତ୍ୱର

ଚନ୍ଦ୍ର ଚାହିଁ ହୋଇଲା ଅଧିକେ କାତର ।୩ ।

ହାସ ନାସା ଗତି ରୀତି ।

ବଚନ ରମ୍ୟତା ପ୍ରୀତି

ଏକାନ୍ତ ହେବାଦି ଯେତେ କଥା ସୁମରେ ।

ସ୍ୱରଭଙ୍ଗ ପ୍ରବଳରେ

ଭାଷା କେ ବର୍ଣ୍ଣେ ଉଚ୍ଚରେ

ତଥାପି ବାଳା ଭାବନା ଥାଇ ତହିଁରେ

ସବର୍ଣ୍ଣାଦି ଶବଦ ଶୁଣି

ସାଧୁ ଶୁକ ଅଇଲେକି ହୁଅଇ ଗୁଣି ।୪ ।

ଯେମନ୍ତ ଦେଖିଛି ଚିତ୍ରେ

ତେମନ୍ତ ଦିଶଇ ନେତ୍ରେ

କେମନ୍ତେ ଲଭିବି ମୂଳ ବିଚାର ଏହି ।

ଯେବେ ଏ ଯୁବା ବୟସେ

ଦିବ୍ୟରାମା ନାହିଁ ପାଶେ

କି ଲାଭ ତହୁ ନୃପ ସମ୍ପତ୍ତି ଥାଇ

ଆରତେ ଯେ ଚିନ୍ତିଲା ଶିବ ।

ତାକୁ ଦେଖାଅ ନୋହିଲେ ଯାଉ ଏ ଜୀବ ।୫ ।

ତେଣେ ନୃପତିନନ୍ଦିନୀ

ରୁଚିରତର ଚାନ୍ଦିନୀ

ରାତ୍ରିରେ ମଣ୍ଡି ଚାନ୍ଦିନୀ ଚନ୍ଦ୍ରକୁ ଚାହିଁ ।

ପଦ୍ମିନୀ ହୋଇ କାତର

ଭଜି ମଦନ ବିକାର

କରଇ ଚିତ୍ତେ ବିଚାର ଶ୍ୱାସ ପକାଇ ।

ମୋହ ସମ କରମହୀନ

କାହିଁ ପତିସଙ୍ଗ ନାହିଁ ଲଭି ଯୌବନ ।୬ ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ସମାନ ନାରୀ

ବିନୟା ଟାଙ୍ଗଣା ପରି

ବିରହ ଅନଳେ ହୋଇଥାଇ ଯେ ଦହି

ଭାବଜଳଯୁକ୍ତ ଦିଶେ

କୋଳ କଷଟିରେ କଷେ

ପରଶ ରସାଣ ପ୍ରୀତି ବାନ ବଢ଼ାଇ ।

କମ କରି କରଇ ଭୋଗ ।

ବଣିକ ଗୁଣିକ ପ୍ରିୟ ବହି ସରାଗ ।୭ ।

ଦୁର୍ଗା ମୋ ଦୁର୍ଗତି ହର

ଏମନ୍ତ ବ୍ୟାକୁଳ ତାର

ହରଉମା ଦୟାକଲେ ସେ ନାରୀ ପୁଂସେ ।

ନିଦ୍ରାବଶରେ ସ୍ୱପନ

ଦେଖିଲେ ସତ ବିଧାନ

ଏକ ଯୋଗିନୀ ପ୍ରବେଶ କୁମାର ପାଶେ ।

କର ଧରି ନିଦ୍ରା ଭାଙ୍ଗିଲା ।

ଗଗନମାର୍ଗେ କୁମାରୀ ପୁରକୁ ନେଲା ।୮ ।

ବୋଇଲା ଲାବଣ୍ୟବତୀ

ଅଟଇ ଏହି ଯୁବତୀ

ଚାନ୍ଦନୀରେ ଶୋଇଛି ଯେ ପଲ୍ୟଙ୍କ ପର ।

ସଖୀ ବେଢ଼ି ଚାରିପାଶେ

ଜ୍ଞାନହୀନ ନିଦ୍ରାବଶେ

ମନାଇ ପାରିଲେ ଭୋଗ କର ନାଗର ।

ଏତେ କହି ହେଲା ଅନ୍ତର

ଶୋଭା ଚାହିଁ ଲୋଭା ହୋଇ ଉଭା କୁମର ।୯ ।

ମନେ ପାଞ୍ଚେ ମଞ୍ଚେ ଜାତ

କାହିଁକି ଏ ଅଦଭୁତ

ଏବେ ଜାଣିଲି ମୋର ନୟନ ଭାଗ୍ୟେ ।

ଏ ବର୍ଣ୍ଣ ସୁବର୍ଣ୍ଣକମ

ହୁଅନ୍ତା କି ତାରତମ

ଭିନ୍ନ ଜାଣି ହେଲା ସିନା ରତନ ଯୋଗେ ।

ହରଷ ଏମନ୍ତ ସ୍ୱରୂପ

ଏତେକାଳଯାଏ ହୋଇଥିଲା ଏ ଗୋପ୍ୟ ।୧୦ ।

ଏକା ଏ ନୋହେ ହରଷ

ପୁଣି ମିଶିଛି ସରସ

ମିଳିଛି ଶୋଭା ବିଶେଷ ଦୀପ୍ତିକି ଘେନି ।

ସୁବାସ ମନ୍ଦିର ଏହି

ଦିଶୁଅଛି ବ୍ୟକ୍ତ ହୋଇ

ବହିଲା ସୁକୃତ କରିଥିଲା ଅବନୀ

ଭାବ ହାବଲୀଳା ପ୍ରସନ୍ନ

ହୁଅନ୍ତି ଯାହା ପ୍ରସାଦେ ସେ କି ସମାନ ।୧୧ ।

ଅଣିମାଦି ସୁଖଦାୟୀ

ଶୋଇଅଛି ଅଣିଆଇଁ

ପଲ୍ୟଙ୍କ ଅଙ୍କରେ ଦିଶେ ଏମନ୍ତ ଶୋଭା ।

ରସାଣ ରଜତବାଡ଼େ

କନକଲତା କି ଜଡ଼େ

ବିଶଦ ଘନରେ କି ସେ ଚପଳା ପ୍ରଭା

ବାମାକର କପୋଳତଳ

କେନ୍ଦୁ ପଲ୍ଲବେ ଥୁଆ କି ଫୁଲ କମଳ ।୧୨ ।

ବୁଜିବାରୁ ଶୋଭାନେତ୍ର

କି ନୀଳେନ୍ଦ୍ରି ବରପତ୍ର

ଉଲଟାଇ ଦର୍ପଣେ ଥୋଇଛି କୁତୁକେ ।

କି ଅବା ଖଞ୍ଜନ ଯୁଗ

ନିଶ୍ଚଳେ ହେବାରୁ ଯୋଗ

ଅଞ୍ଜନା ଅଠା କାଠିରେ ଏକାବେଳକେ ।

ମୀନରାଶି ଉଦୟ ଆସି

ମୃଗାଙ୍କ ଅଙ୍କରେ ହେଲା ପରାୟ ଦିଶି ।୧୩ ।

ବାମା ବାମଦେବ ଦୁଇ

ଯେଣୁ ତ୍ରିପୁର ବିଜୟୀ

ଦ୍ୱନ୍ଦକରି ପୂର୍ଣ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଦ୍ୱିଭାଗ କଲେ ।

ଖଣ୍ଡେ ଖଣ୍ଡେ ଭାଲ ଦେଶେ

କୀରତି ପ୍ରକାଶ ଆଶେ

ନିଶ୍ଚେ ପ୍ରମୋଦ ମାନସେ ଆଣି ବହିଲେ

ଘେନିଅଛି ଚନ୍ଦନପାଟୀ

ଲୋକନେ ଏହି ଉପମା ମନେ ପ୍ରକଟି ।୧୪ ।

ଝିଲି ମିଲି ମାଳି ପାନ

ପତ୍ରରେ ଅତି ଶୋଭନ

ମାର ମଙ୍ଗଳ ପଲ୍ଲବ ତୋରଣ ପରା ।

କତୁରୀ କୁରୁଳୀ ଝଳି

ବାତେବେଳେ ଅଳିଆଳି

ପକ୍ଷ ଚାଳି କିବା ଉଡ଼ିଯିବାକୁ ତ୍ୱରା

ମୁକୁତା ସୀମନ୍ତ ଉପରେ

କାଳିନ୍ଦୀ ମଧ୍ୟେ କି ବହେ ଜାହ୍ନବୀ ଧାରେ ।୧୫ ।

ଶ୍ରଦ୍ଧାରୁ କରିଛି ଯୋଷା

ଚୂର୍ଣ୍ଣ ଚିକୁରକୁ ଖୋଷା

ଦିଶୁଛି ଯତ୍ନ ଚଉଁରୀ ରତ୍ନ ଭଉଁରୀ

କେତୁମୁଣ୍ଡ ତୁଣ୍ଡେ ପଶି

ଗଲାଣି ଶରଦ ଶଶୀ

କେବଳ କିରଣ ଦିଶୁଅଛି ମାଧୁରୀ ।

ଆଡ଼ଖୋଷା କୁସୁମ ତୋରା

ହାହାକାର ପରି ରୁଣ୍ଡୀଭୂତ କି ତାରା ।୧୬ ।

ଗଣ୍ଡଖଣ୍ଡ ପରେ ପଦ୍ମ-

ରାଗତାଟଙ୍କର ସଦ୍ମ ।

ଚନ୍ଦ୍ରଠାରେ ସାନ୍ଦ୍ର ସ୍ନେହୀ ଆରଦ୍ରା କି ସେ ।

କରେ ବିପରୀତ ରତି

ସେପରି ହୋଏ ପ୍ରତୀତି

ମିଶି ଶଶୀ ଜ୍ୟୋତି ଆସି ଫୁଲେ କି ଦିଶେ ।

ଜଣାଉଛି ରସିକା କର୍ଣ୍ଣ

ତୋ ଶୋଭା ଯଶ ହେଲାଣି ମହୀରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ

ଅଛି ବଜ୍ରମଲ୍ଲୀ କଢ଼ି

ବିଧାତା କି ବଜ୍ରେ ଗଢ଼ି

ସୁନ୍ଦରୀ ସଂସାରେ ଇନ୍ଦ୍ର କରି ଦେଇଛି ।

ଧଇର୍ଯ୍ୟ ବୃତ୍ରଅସୁର

ନାଶ କରିଣ ଏଥିର

ଥିରଗମନା କି ଥିର ହୋଇ ରହିଛି ।

କହୁଛି ଝଲକା ଝଲକ

ମୁହିଁ ରଖିନାହିଁ ସୁର ନେତ୍ର ପଲକ ।୧୮ ।

ପାନ କଳ ପୁରି ତୁଣ୍ଡେ

ଫୁଟି ଦିଶୁଅଛି ଗଣ୍ଡେ

ମୁକୁରେ ଜବାକୁସୁମ ପ୍ରତିବିମ୍ବେ କି ।

ଶ୍ୱାସବଶେ ଫୁଲେ ଘୋଣା

ତହିଁ ଲୀଳ ନାକଚଣା

ଉତ୍‌ଫୁଲ ତିଳଫୁଲକୁ ଭୃଙ୍ଗ ଚୁମ୍ବେ କି ।

ଥୋପି ପଡ଼େ ରଙ୍ଗ ଅଧର

ଭସ୍ମହୀନ ପକ୍ୱବିମ୍ବେ ମନ ନ ଧରେ ।୧୯ ।

ଦମ୍ଭ ଉଦଧି ମନ୍ଥନ

ଅଚଳସ୍ତନ ଚନ୍ଦନ

ଲେପନ ହୋଇ ଶୋଭନ ବସନ ଗଳି ।

ସୁଧାକୋଷ ବେନି ଆଣି

ଢାଙ୍କି କି କାଚ ଢାଙ୍କୁଣୀ

ଭାଳି ଦାୟିତ୍ୱ ଭୋଗକୁ ରଖିଛି ବାଳୀ

ସ୍ପଟିକ ପ୍ରାସାଦ ସଦୃଶୀ

ନବଘନ କାନ୍ତି ଅଛି ତହିଁରେ ମିଶି ।୨୦ ।

ଯାଉଁଳି ତାଡ଼ ସଜାଡ଼ି

କଳିଆରୀ ଶଙ୍ଖଚୁଡ଼ି

ସୁପ୍ରୀତିରେ ଘେନିବାରୁ କାନ୍ତି ଅଧିକା

ସ୍ପୀତ ନୀଚେ କରସ୍ଥିତି

ନଖେ ମଞ୍ଜୁ ମଞ୍ଜୁଆତି

ଚିତ୍ରିତ ହୋଇଛି ପୁଣି ଚାନ୍ଦ ତାରକା ।

ତୁମ୍ବୀ ଦଣ୍ଡସାର ଭିଆଇ

ବୀଣାହେବ ଗୁଣ ଆରି ଯାଉଛି ବହି ।୨୧ ।

ଦରଶନେ ରୋମରାଜି

ଦଣ୍ଡେ ସଂଶୟ ଉପୁଜି

କରି ନାହିଁ ବେଣୀ ଫୁଟି ଦିଶୁଛି କିସ ।

ଚାହିଁ କଚ୍ଛପ ଜଘନ

ଭାଜିଲା ସନ୍ଦେହମାନ

ଏ ତାହା ବନ୍ଧନ ରଜ୍ଜୁ କଲା ମାନସ ।

ଊରୁ ଦେଖି ଦୂରୁଁ ସେ ଲୋଭୀ

ମାଂସଳ ଗଉର ପକ୍ୱ ଚୂତ କି ଶୋଭି ।୨୨ ।

ଶାଢ଼ିଧାଢ଼ୀ ପଡ଼ି ଜଡ଼ି

ନିବିଡ଼େ ନୀବୀ ନିବାଡ଼ି

ଅଛି କେତେ ଛନ୍ଦେ ଭିଡ଼ି ବିବେକ ଭଳି ।

କବିଦମ୍ଭ ଭୁବିଧର

ପବିଛବି ମନୋହର

ଚିତ୍ତ ମତ୍ତ ଦ୍ୱିରଦ ବନ୍ଧନ ଶିକୁଳି ।

ଉପମା ବୁଡ଼ାଇବ କୂଟେ

ଶୋଭାନଦୀକି ଭଉଁରୀ ଦେଇ ପ୍ରକଟେ ।୨୩ ।

ନିତମ୍ବ ନିଗମ ସ୍ଥାନ

ପାଶ ପାତିଛି ମଦନ

ଧରିବାକୁ ଅକ୍ଷି ପକ୍ଷୀ କରି ମମତା ।

କଲେ କି ନୟନ ମନ

ନୀବୀରେ ତାର ସଦନ

ହେଲେ ସେ ନୀବୀ ସଦନ ଏ ସଂଶୟ ତା

ଅବକାଶ ରଖିଲା ନାହିଁ

ଆଉ ଶୋଭା ଦେଖିବାକୁ ଉଚ୍ଛନ୍ନ ଯହିଁ ।୨୪ ।

ଭଜୁ ନ ଭଜୁ ବାନ୍ଧବୀ

ଆଗ ମୁଁ ନିଦ୍ରା ଭାଙ୍ଗିବି

ତନୁ ହେଲେ ଛୁଇଁଥିବି ଏ ବଡ଼ ଲାଭ ।

ଯେ ପାରେ ବାଳା ମନାଇଁ

ନିଶ୍ଚେ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ଇନ୍ଦ୍ର ସେହି

ମନରେ ଭାବନା କରି ପରମ ଶୁଭ ।

ଜାନୁ ଧରି ଦେଲା ଝୁଲାଇ ।

ପୁଂସ କର ଲାଗି ନିଦ୍ରା ବିନାଶ ହୋଇ ।୨୫ ।

ଉଠି ଭାଙ୍ଗନ୍ତେ ଅଳସ

କି ଶୋଭା କୁଚକଳସ

ଟେକି ହୋଏ କି ମେରୁକି ଜିଣିବା ଗର୍ବେ ।

ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱେଛନ୍ଦି କର ବେନି

ଶୋଭା ଲପନକୁ ଘେନି

ଚନ୍ଦ୍ର କି ବିଦ୍ୟୁପରିଧି ହୋଇଲା ଏବେ ।

ମୁଖ ଜୃମ୍ଭାବଶେ ରାଜିତ

ଦରବିକଶିତ କୋକନଦ ଯେବନ୍ତ ।୨୬ ।

ନୟନେ ଚଞ୍ଚଳ ମିଶେ

ଗରବଣା ଏଣୀ କି ସେ

ଶର ପ୍ରାୟ ଯାଇ ପୁଂସ ଲାଖ ପଡ଼ିଲା ।

ସେ ସୁନ୍ଦର ପାରାବର

ରସରତନ ଆକର

ମୀନପ୍ରାୟ ହୋଇ ତହିଁ ବେଗେ ବୁଡ଼ିଲା ।

ଲାଜେ ମୁଖ ନୁଆଁଇ ଘନେ

ସମ୍ଭାବନା କଲା ପ୍ରାୟ ଉଠିଲା ଛନ୍ନେ ।୨୭ ।

ଭାଳୁଛି ନୁହଇ ମାର

ନାହିଁ ଫୁଲ ଧନୁଶର

ସୁଧାକର ନୋହେ ତହିଁ କଳଙ୍କ ଅଛି ।

ଆଉ ଦେବତାମାନଙ୍କୁ

କିମ୍ପା ଆଣିବା ମନକୁ

ମୋହରି ସୁକୃତୁଁ ଏ ପୁରୁଷ ହୋଇଛି ।

ମୋର ପୁଣି ସୁକୃତ କେତେ

ଏମନ୍ତ ଶୋଭା ହେବାରୁ ଜାତ ଜଗତେ ।୨୮ ।

ନିକଟେ ଗୋକୁଳେ ହରି

ମୋହନ ରୂପକୁ ଧରି

ଥିଲେ ନାଶ କରିଛନ୍ତି ଅବନୀଭାର ।

ଏତେବେଗେ ଅବତାର

କିମ୍ପା ହୋଇବ ତାଙ୍କର

କି ମୂର୍ତ୍ତିମନ୍ତ ଉପମା ଦ୍ରବ୍ୟଙ୍କ ସାର ।

ଏ ରୂପେ ବିଚାରୁଁ ସୁକେଶୀ

କ୍ଷୀର ନୀର ପ୍ରାୟ ମନ ପୁରୁଷେ ମିଶି ।୨୯ ।

ଏକାଳେ କର କୋରକ

କରି ତରୁଣତିଳକ

ବୋଇଲା ହେ ଜୀବେଶ୍ୱରୀ ବିନୟ ଘେନ ।

ଚରଣେ ଅଳତା ପରି

ପଛେ ପଛେ ଛାଇପରି

ଅନୁସରି ଥିବାକୁ ମୋ ହେଉଛି ମନ ।

ମୋତେ ଦିଅ ବସନ ଭାଗ୍ୟ

ହେଲେଣି ସବୁମତେ ମୁଁ କୃତାର୍ଥ ଯୋଗ୍ୟ ।୩୦ ।

ଯେବେ ମୋର ଭାଗ୍ୟ ନାହିଁ

ତୋତେ କି ପାରନ୍ତି ଚାହିଁ

ବିଶେଷତ ତନୁ ଛୁଇଁ ଏ କଥା ଭାବ ।

ମୋ ମତେ ମୁଁ ତୋ ସେବକ

ହେଲେଣି କାମପାବକ

ଜାଳିଲେ ଏହି ଅଯଶ କାହାକୁ ହେବ ।

ବିନୟ ପ୍ରଶଂସାକୁ ବାଣୀ

ନାହିଁ ମୁଁ କି କହିବି ତୁ ଦୟାଳୁମଣି ।୩୧ ।

ମିଥ୍ୟା ନୋହେ ନିଦ୍ରାବ୍ୟାଜେ

ନେତ୍ର ଯମଦାଢ଼କୁ ଯେ

ରଖିଥିଲୁଁ ପକ୍ଷ୍ମକୋଷୁ କରି ବାହାର ।

ହୃଦରେ ମାରି ଓଟାରି

ଘେନିଗଲୁ ଝଟ କରି

ଦେଖ ମୁକୁରେ ରୁଧିରେ ହୋଏ ଜର୍ଜର ।

ହାସ ଔଷଧିଶ ପ୍ରକାଶ

ନକଲେ ନବୀନା ଗଲି ସିନା ମୁଁ ବିନାଶ ।୩୨ ।

ସେ ରମଣୀ ଚନ୍ଦ୍ରମଣି

ହୋଇଲା ଏମନ୍ତ ମଣି

ଚାଟୂଚନ୍ଦ୍ରେ ଦ୍ରବୀଭୂତ କଲା ନାଗର ।

ହାସ କରିଲା ପରାୟେ

ଶ୍ରୀମୁଖ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଏ

ହେଲା ଜାଣି ବକ୍ର ନେତ୍ରେ ତା ସୀଉକାର ।

କରଧରି ଶିରେ ଲଗାଇ

କୋଳ କରି ସୁରସିକ ପଲ୍ୟଙ୍କେ ନେଇ ।୩୩ ।

ବସି ବସାଇଲା କୋଳେ

ଲପନ ଚୁମ୍ବିବା ବେଳେ

ଜେମା କରେ ଦେଲା ବେଗେ ରତନମୁଦି ।

ଜେମା କାଢ଼ି ମୋତିମାଳା

ଲମ୍ବାଇଲା ପୁଂସଗଳା

ପରସ୍ପର ବରଣେ ହୋଇଲେ ପ୍ରମୋଦୀ ।

ସେ କାଳକୁ ଅସ୍ତ ଚନ୍ଦ୍ରମା

କୁମାର ସ୍ୱରୂପ ବାଡ଼େ ଲେଖି ପ୍ରତିମା ।୩୪ ।

ଦେବୀ ଯେ ମାୟା ହରିଲା

ବୀରକୁ ସ୍ୱ-ପୁରେ ନେଲା

ରଜନୀ ବିନାଶ ନିଦ୍ରା ସେକାଳେ ହତ ।

ବଜ୍ର କିମ୍ପା ନ ପଡ଼ିଲା

ଏ ଦଣ୍ଡ କାହିଁକି ହେଲା

ପିଶିନ ଧାତା କି କଲ ଦାରୁଣ କୃତ ।

ରାମ ବୋଲି ବିସ୍ମୟ ହୋଇ

ଉପଇନ୍ଦ୍ର ବୀରବର ଏ ରସ କହି ।୩୫ ।

ଚେତି ଚତୁରୀ ଚାହିଁଲା ନିଶି ନାଶେ ପାଶେ ନାହିଁ ଦିବ୍ୟ ତରୁଣ ।

ମାରି ହୃଦେ ହାତ ନାଥ ନାଥ ବୋଲି ଅତି ଉଚ୍ଚେ କଲା କାରୁଣ୍ୟ ।

ଖୋଜେ ଅଧୀରେ, ଚେତନା ହତ ସେ ବିଧିରେ ।

ଶେଯ ଲେଉଟାଇ କବରୀ ଫିଟାଇ କର ଭରି କୁଚ ସନ୍ଧିରେ ।୧ ।

ପୁଣି ବୋଲଇ ହେ ଜାଣି ମୁଁ ନଥିଲି ଦଇବ ତୁ ଏଡ଼େ ଦାରୁଣ ।

କ୍ଷୁଧାତୁରକୁ ସୁଧା ତୁଲ୍ୟ ଭୋଜନ ପରଶିଲୁ କେଉଁ କାରଣ ।

ଭୁଞ୍ଜି ବସିବା, ବେଳେ କୁଳିଶ ବୃଷ୍ଟି କଲୁ ।

ଯେବେ କଲୁ ତେବେ ପରାଣ ନ ନେଲୁ ଏଡ଼େ ବ୍ୟାକୁଳ କିମ୍ପା ଦେଲୁ ।୨ ।

ଏ ବାଣୀ ଶ୍ରବଣେ ଶୁଣି ସଖୀଗଣେ ପଚାରିଲେ ଏ କି ବିଷୟ ।

ତାରତରଳ ନୟନରେ ସରଳ ହୃଦୟା ପୂରାଇଛୁ ଲୁହ ।

ବାଳୀ ରତନ, ବାଳିଶ ପରାୟ ହୋଇଲୁ ।

ପୁରୁଷପଦ ଦିବାକର ଅଗମ୍ୟ ପୁରେ କାହୁଁ ପ୍ରିୟ ପାଇଲୁ ।୩ ।

ବୋଲେ ନାଗରୀ ସାଗରେ ସ୍ନାନ କରି ଯେମନ୍ତେ ତୃଷା ନ ତୁଟିଲା ।

କଳ୍ପ ତରୁରେ ଫଳ ନାହିଁ ଯେମନ୍ତେ ତେମନ୍ତେ ଦଶା ତ ଘଟିଲା ।

ଦିବ୍ୟ ପୁରୁଷେ, ତ ଆସି ରସି ବସି ମୋ ପାଶ ।

ଅଙ୍ଗେ ଅଙ୍ଗମେଳେ ରସ ଜାତବେଳେ ବିଚ୍ଛେଦ ହୋଇଲେ କି ଦୋଷେ ।୪ ।

ଆଳି ଭାଳିଲେ ଚନ୍ଦନ ମହୀରୁହ ପରାୟ ଏହି ଅନ୍ତଃପୁର ।

ଉରଗ କଞ୍ଚୁକେ ବେଷ୍ଟିତ ହେବାରେ ରାତ୍ରି ଦିବସେ ଭୟଙ୍କର ।

ଅଛି ତହିଁରେ, ପବନ ମାତ୍ର ସ୍ପରଶ ।

ଏ କେଉଁ ଦେବଶେ ଗମ୍ୟ ହୋଇଥିବ ଭେଦିତ ନ ତିବ ମନୁଷ୍ୟ ।୫ ।

ଜେମାକୁ ପୁଚ୍ଛିଲେ ତାଣ୍ଡବ ଚିତ୍ରକୁ ଦେଖିଛୁ ତ ଶିବ ସଦନେ ।

ତହିଁ କେଉଁ ଦେଶେ ବଶ ହେଲୁ ଏବେ କି ଅବା ରହିଲୁ ମଦନେ ।

ଶୁଣି ସୁନ୍ଦରୀ, ଶିର କମ୍ପାଇ କଲା ନାହିଁ ।

ଧାତ୍ରୀ ପୁତ୍ରୀ ମନ୍ତ୍ରୀ ସୁତାକୁ ପଚାରିଲା ସ୍ୱପନରେ ଭୁଲ କିମ୍ପାଇ ।୬ ।

ଚିକୁର ଶୋଭି ମୁକୁର ପ୍ରତିବିମ୍ବ ଆଲିଙ୍ଗନେ ଯେବେ ଆସିବ ।

ମୃଗତୃଷ୍ଣା ଜଳ ତୃଷ୍ଣାକୁ ନାଶିବ ସ୍ୱପ୍ନ ତେବେ ସତ ଦିଶିବ ।

କହେ ସଚିବ, ସୁତା ସବୁ ବଡ଼ ଦଇବ ।

କାହା ମନେ ଥିଲା ଅଗାଧ ସମୁଦ୍ର ଚଳୁ ଭିତରେ ସମ୍ଭାଇବ ।୭ ।

ସେ ପୁଣି ବୋଇଲା ସେ କଥା ସେ ରୂପେଏ କଥା କୁଜ୍‌ଝଟିପ୍ଲବନ ।

ପବନକୁ ଫାଶ ପାତି ବସିଥିଲେ ସେ କାହିଁ ହୋଇବ ବନ୍ଧନ ।

ପୁଣି ସେ କହେ, ଉଷା ଅନିରୁଦ୍ଧ କେମନ୍ତ ।

ସେ ବୋଲେ ସେତେ ଯଦୁପରେ ସେ ଥିଲା ଜାଣିଲେ ଏ କାହୁଁ ସମ୍ଭୂତ ।୮ ।

ପରିମଳା ନାମେ ସଜନୀ ବୋଇଲାଜେମାକୁ ଅନାଇଁ ମହୀକି ।

ଆଖି ଥାଉଁ ଦେଖି ନ ପାରେ ସଙ୍କେତ ଭୋଳ ହୁଅ ନାହିଁ ପାଇଁକି ।

ନୋହେ ସ୍ୱପନ, ସତ ଚାହିଁ କିନା ବାଳାକୁ ।

କେଉଁ ଦେବୀର ଏ ମାୟା ହେଲେ ହେବ ଲଭିଛି ବଲ୍ଲଭ ଲୀଳାକୁ ।୯ ।

ଗଣ୍ଡମଣ୍ଡଳ ପାଟଳ ଚୁମ୍ବିବାରେ ତାମ୍ବୁଳବୋଳେ ତ ଲାଗିଛି ।

ପାନବଶରେ ରଦବାସ ବିଶେଷ ଶୋଭା ଦନ୍ତ କ୍ଷତେ ହୋଇଛି ।

ଚନ୍ଦ୍ର ଚନ୍ଦନ, ଠାବ ଠାବେ ଅଙ୍ଗେ ଜଡ଼ିଛି ।

କାମକାତରେ ଭିଡ଼ିଛି ତରତରେ କଙ୍କର ପଦରେ ପୀଡ଼ିଛି ।୧୦ ।

ଛୁଇଁବା ବେଳରେ ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗ ଜେମାର ଦେଇଥିବ ସିନା ଆଦରେ ।

ଯେଉଁ ମୁଦ୍ରିକା ଅନାମିକାମଣ୍ଡନ କେହି ଦେଖିଛ କିଏ ପୁରେ ।

ଯହୁଁ ଦେଖାଇ, ଏ ରୂପେ ସଙ୍କେତ ନିକର ।

ଏ କାଳେ ଜଣେ ଚାହିଁ ବୋଲେ ବାଡ଼କୁ ସେ ପରା ଏ ଚିତ୍ର ସୁନ୍ଦର ।୧୧ ।

ଉପମା ସୃଷ୍ଟି ସୃଷ୍ଟି କରି ବିମ୍ବୋଷ୍ଠୀ ଦୁର୍ଲଭ ବଲ୍ଲଭ ରୂପକୁ ।

ଦେଖି ଭାଳିଲେ ପରମେଷ୍ଠୀ ଗୋଟିଏ କଲା କୋଟିଏ କନ୍ଦର୍ପକୁ ।

ସର୍ବ ଜନନୀ, ଅନିମିଷ ହୋଇ ରହିଲେ ।

ନୋହିଲେ କାହିଁକି ଜଗତମୋହିନୀ ମନକୁ ମୋହିଲା କହିଲେ ।୧୨ ।

ପ୍ରବୋଧ କଲେ ଏ ବିଧିରେ ସଧୀରେ ବୁଦ୍ଧିରେ ଦେଖାଇ ପ୍ରମାଣ ।

ପୁରୁଷ ପଦେ ଏହାକୁ ସ୍ତିରୀପଦେ ତୋତେ ଧାତା କଲା ନିର୍ମାଣ ।

ଆଉ ଆନରେ, ସଙ୍ଗତି କାହୁଁ ଭିଆଇବ

ତୁଳାପାତ୍ରେଊଣା ଅଧିକପଦାର୍ଥପଡ଼ିଲେକି ସମେ ରହିବ ।୧୩ ।

ଏତେ କହି ଦେଲେ ନୀତିକି ବଢ଼ାଇ ସେ ଦିନୁ ବହିଲା କ୍ଷୀଣକୁ ।

ସ୍ୱପନସଙ୍ଗ ପ୍ରସଙ୍ଗ ଚିନ୍ତି ଚିତ୍ର ଚାହିଁ ହରୁଥାଏ ଦିନକୁ ।

ବିଦା ହେବାକୁ, ଶରଧା ହୋଏ ଏହା ଭାବି ।

ପୁଣି ସେ ପୁରୁଷ ପାଶକୁ ଅଇଲେ ଅଞ୍ଚଳେ ଅଞ୍ଚଳ ବାନ୍ଧିବି ।୧୪ ।

ବିରହ ଅଧିକ ଧିକ କଲା ବେଶ ହାରା ଭାରାଧରା ଶୟନ ।

ଅପଘନେ ଘର କଲା ସ୍ମରଜ୍ୱର ନୀର ପୂର ହେଲା ନୟନ ।

ମହା ଆକୁଳ, ଜନିତ ହୋଇଲା ନିରତେ ।

ସ୍ତୋକ ସ୍ତୋକ କରି ତନୁକୁ କାଟିଲା ମଦନ ବସାଇ କରତେ ।୧୫ ।

ବୋଲଇ ସଖୀରେ ବିଚିତ୍ର ନାଗର ସ୍ନେହସାଗରରେ ମଜ୍ଜିଲି ।

ଅବଶ୍ୟ ଳଭିବି ଭାବରତନୁକୁ ଏମନ୍ତ ଚିତ୍ତରେ ହେଜିଲି ।

ଏତେ ବେଳକୁ, ଜୀବନ ଆଶାକୁ ତେଜିଲି ।

କାମେ ଭ୍ରମେ ପଡ଼ି କରମବଶରେ ସ୍ଥଳ ନପାଇ ମୁଁ ବୁଡ଼ିଲି ।୧୬ ।

ଯିବାକୁ ଜୀବ ଶୋଚନା ହେଉ ନାହିଁ ଏହି କଥାକୁ ମନେ ଭାବି ।

ସାଗର ଝାସ ଫଳ ନକି ବିଅର୍ଥ ହେବ ମନାସିବା ପାଇବି ।

କୃପା କରିକି, ଆଉ କର୍ଣ୍ଣଧାର ହୋଇବ ।

କଲା କଥା ଯେହି ଅନ୍ୟଥା କରିଛି ଏମନ୍ତ ଦାରୁଣ ଦଇବ ।୧୭ ।

ସଖୀ କହିଲେ ଦୁଃଖ ସହି ଧଇର୍ଯ୍ୟ ହେଲେ କାର୍ଯ୍ୟ ଲଭି ଅବଶ୍ୟ ।

ହରି ଅରିଘାତ ସହି ରହିଲାରୁ ପିଇଛିତ ପୀୟୂଷ ।

ତୁ ଯେ ତୁଷାର୍ତ୍ତୀ-ଚାତକୀ ତୋ ତୃଷା ହରିବ ।

ମଙ୍ଗଳ ଚଳନେ ଉଇଁଲା ଘନ କି ଜଳ ବରଷା ନ କରିବ । ।୧୮ ।

ଏ କାଳେ ବଳୟ-ଶୋଭୀ କୁବଳୟ ନୟନୀ ମଳୟ ସମୀରେ ।

ଛଳେ ଭୋଗୀ ପ୍ରୀତି ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ବୋଲୁଛି ସେହି ଗୁଣ ବହ ମୋଠାରେ ।

ଆହେ ପବନ, ବୋଲାଅ ଜଗତଜୀବନ ।

ଏବେ ମୋ ଜୀବନ ନେବାକୁ ହୋଇଛ ଯଥା ସନ୍ନିପାତେ ଜୀବନ ।୧୯ ।

ଯହିଁ ତହିଁ ତୋତେ ମଧୁକାଳ ହୋଏ ଦକ୍ଷିଣ ଶବଦ ପ୍ରକଟ ।

ସେତୁହେତୁରେ ଯେଉଁମାନେ ରଖିଲେ କି ନିନ୍ଦିବା ସେତ ମର୍କଟ ।

ମନ୍ଦ ମରୁତ, ବୋଲୁଛି ଯେଣୁ ତନୁ ପୋଡ଼ୁ ।

ଦେବତା ହୋଇଲେ ପୁଣ ମାତା ଗୁଣ ରାବଣ ପରାୟେ ନଛାଡ଼ୁ ।୨୦ ।

ଲାଗିଲେ କିମ୍ପା ବ୍ୟଥିତ ନ କରିବୁ କାଳେ ବୋଲାଉ ଖଣ୍ଡଭୂତ ।

ଏତେକ ବିବେକ ଇନ୍ଦ୍ରର ନୋହିଲା ଦେହରୁ ହେବ ବଳବନ୍ତ ।

ଜଳ ପବନ, ଏକ ସିନା ସ୍ତିୁତି ନ ଘେନ ।

ରାମଠାରୁ ଜଣାଯାଉଛି ନିସତ ହେବ ଗଲାବେଳେ ଜୀବନ ।୨୧ ।

ପୁଣି ଶୁଣ ପିକବାଣୀ ଗୁଣି ଜଇନିମିନିକିମଣି ବଜ୍ରଘାତ ।

ଚେତନାବଶେ ଅବଶେ ବସେ ଭାଷେ ମୋ ହତରୁ କେଉଁ ମହତ ।

ମୁଁ ଯେ ଅବଳା, ମୋ ବଧ ଜଗତେ କଳୁଷ ।

ବକୁଳ ଆସବ ଅଗୁଁ ଦ୍ୱିଜ ହେଲ ହୋଇଲୁ କି ଜ୍ଞାନ-ବିନାଶ ।୨୨ ।

ପଞ୍ଚମସ୍ୱରେ ତୋ ପଞ୍ଚଶର ଥିଲା ପଞ୍ଚତ୍ୱ ଇଚ୍ଛା କରି ମୋର ।

କଳକଣ୍ଠ ନାମ ଆଦ୍ୟବର୍ଣ୍ଣ ଏବେ ଆଶ୍ଲେଷ କଲା କି ଆକାର ।

ଆଗୁଁ ଜାଣି ମୁଁ, ନଥିଲି ଏମନ୍ତ ବୋଲିଣ ।

ବ୍ୟାଧ ପୋଷ ବଧ ବିଚାରିଥିଲି ତୁ କିମ୍ପା ଦେଖାନ୍ତୁ ବଡ଼ପଣ ।୨୩ ।

କୁସୁମଶର ତୁ ପୁଣି ବୋଲୁଅଛି ହତ୍ୟା ଘେନିବୁ କି ମୋହର ।

ଏ କେଉଁ ବଡ଼ାଇ ମନୁ ଜାତ ହୋଇ ମନ୍ମଥପଦ ପୁରସ୍କାର ।

ତୁ କି କସ୍ତୁରୀ, ଠାରୁ ଏ ଦୀକ୍ଷାକୁ ପାଇଲୁ ।

ପଶୁସମ୍ଭବ ଅଚେତ ଦ୍ରବ୍ୟ ସଙ୍ଗେ ବିଚାରେ ତୁଳନା ହୋଇଲୁ ।୨୪ ।

ଯେ ବୋଲେ ମାର ତାହାକୁ ତୁହି ମାର ନ ମାର ବୋଲେ ମୁଁ ନିରତେ ।

ମୋ ତନୁ ନାଶ କରି ବାସ କରିବୁ କାହିଁ ବିଚାର କରୁ ଏତେ ।

ଦେଖ ଅନଳ, କାଷ୍ଠକୁ ନଷ୍ଟ କରି ଲିଭେ ।

ପ୍ରେତ ହେବାରୁ ପ୍ରେତ ପତି ସମୀପେ ନେବା ବିଚାର କରୁ ଏବେ ।୨୫ ।

ଯାହା କୁମାର ତେଡ଼େ ସିଦ୍ଧି କିକରି ଛାଡ଼ିବୁ ନୋହେ ଏ ବେଭାର ।

ଯାହାକୁ ମାର ତହିଁରୁ କେତେ ଭୂତି ପ୍ରାପତ ହେଲାଣି ତୋହର ।

ମୁଁ ତା ହୁଡ଼ୁଛି, ଏହି ସୁକୃତରୁ ନିଶ୍ଚୟ ।

ପୂର୍ବରେ ଭୂତ ସ୍ୱରୂପ ହୋଇଥିଲୁ ଅନୁଚିତ୍ତତ ଚିତ୍ତ ଉଦୟ ।୨୬ ।

ରୋଗ ଋଣ ଶତ୍ରୁ ଶେଷକୁ ରଖିଲେ ଆପଣାର ବାଧା ସେ କଥା ।

ଶର୍ବ ସର୍ବଜ୍ଞତା କଲା କଥା ପୁଣି କାହିଁକି କଲେ ସେ ଅନ୍ୟଥା

ନାହିଁ ଶୋଚନ, ହେଲେ କେହି ମୁଁ ହୀନିମାନ ।

ପୁଣି ଜାଣିବେ ବିଷବୃକ୍ଷ ସ୍ଥାପିବା ଉମା କରି ଯେ ଦିନମାନ ।୨୭ ।

କାମୀର କେଉଁ ଦେବତାରେ ବିଶ୍ୱାସ ନିଶ୍ୱାସ ଦୁଇ କଥା ନାହିଁ ।

ସିନ୍ଦୁ ଶମ୍ବରେ ସମ୍ବର ବୁଡ଼ାଇଲା ତେବେ ରହିଲୁ ଜୀବେ ତୁହି ।

ଏତେ କହି ସେ, ଖରଶ୍ୱାସ ତେଜି ମଉନ ।

ଆଳୀଅଙ୍କେ ଢଳି ପଡ଼ିଲା ବେଳକୁ କର୍ଣ୍ଣ ଫୁଙ୍କି କଲେ ଚେତନ ।୨୮ ।

ସଲିଳ ସିଞ୍ଚିଲେ ସଧୀରେ ବିଞ୍ଚିଲେ ପଲ୍ଲବଶଯ୍ୟାରେ ଶୁଆଇ ।

ଦେଲେ ମୁଣାଳ ବ୍ୟାଳ ମଣି ରମଣୀ ଚମକି ସୁପର୍ଣ୍ଣ ବୋଲଇ ।

କରେ ଭଜନ, ଶିବ ଶିବ ବୋଲି ହନିତା ।

ଗଳାରେ ହାର କରୁ କରୁ ବାହାର ଫୁଟି ଫାଟି ଗଲେ ମୁକୁତା ।୨୯ ।

ସହଚରୀଏ ତା ଚରିତ ଜାଣି ହୋଇଲେ ବିଚାରି ।

ଦୂର କରିଣ ଶୁକ ଶାରୀ ପଞ୍ଜୁରି ଉନିଗଲେ ପୁଷ୍ପମଞ୍ଜରୀ ।

ଜଳାକବାଟି, ଉଶୀର ବାଟି କଲେ ହତ ।

ବିଚାରିଲେ ନବବଧୂ ବିଧୂ କେହି ନ ଦେଖିବ ଏହା ଭାବ ତ ।୩୦ ।

ଜଣେ କହିଲା ଅତି ଯତ୍ନ କରିଣ ଯୋଗ୍ୟ ମନ୍ଦିରେ ରଖିଥିବା ।

କେ କହେ ଜନନୀ ହକରା ସେ କାଳେ ହେଲେବି ଉପାୟ କରିବା ।

କେଉଁ ସଜନୀ, ବୋଇଲା ଏ ବିଚାର ଭଲ ।

ଘାସ ଦିଆଇ ଶଶ କୃଶ ହରିବା ମାଡ଼ବସୁ ଚନ୍ଦ୍ରମଣ୍ଡଳ ।୩୧ ।

କେ କହେ ଏ କିଛି ନୋହେ ଗଗନକୁ କେ ପୁଣି କରିବ ଗମନ ।

ରାହୁ ଯୋଡ଼ି ହେବା ବିମିତ୍ତ କରିବା ଜେରା ଦୈବାତାକି ପ୍ରସନ୍ନ ।

ଶୁଣି ସେ ବୋଲେ, ସେ ପାପୀ ଶରୀର ଆମର ।

ସିଂହିକାସୁତ ଉଦରକୁ ଚିରିବ ପରା ହନୁମାନ ପ୍ରକାର ।୩୨ ।

ଚତୁର ସଖୀ ବୋଇଲା ସର୍ବପରି ବିଚାର ଏହିରେ ସଜନୀ ।

କି ମନ୍ତ୍ର ବଶ କରନ୍ତାଇ ରହନ୍ତା ଏ ପୁରେ ଦିବସ ରଜନୀ ।

ମହାମାନ୍ତ୍ରୀକ, ଜନମାନଙ୍କୁ ଗୋ ପଚାର ।

ମନ୍ତ୍ରୀନନ୍ଦନ ବୋଇଲା ଏଥୁ ତହିଁ କିମ୍ପା ବୃଥା କର ବିଚାର ।୩୩ ।

ବଡ଼ ହୋଇ କିସ ହୋଇବ ଅର୍ଜିଲା କର୍ମ ସିନା ଭୋଗ ହୋଇବ ।

ସାଗର ମନ୍ଥନେ ଗରଳ ପାଇଲେ ଭୋଗ କଲେଟି ମହାଦେ ।

ଶୁଣି ଏ ବାଣୀ, ସମସ୍ତେ ବୋଇଲେ ପ୍ରମାଣ ।

ଶିରୀଷ ଦେହାରେ ଏହା ଅରଜିଲୁ କଲେ ଅତି ଉଚ୍ଚେ କାରୁଣ୍ୟ ।୩୪ ।

ଲାବଣ୍ୟନିଧିର କି ବ୍ୟାଧି ବୃଦ୍ଧି ଏ ଶବ୍ଦ ରାଜା ରାଣୀ ଶୁଣିଲେ ।

ହୋଇ ଉତ୍ସୁକ ଚିକିତ୍ସକ ମନ୍ତ୍ରୀକି ହକରା କରାଇ ଆଣିଲେ ।

ଶୁଣି ସେ ଯାଇଁ, ଦେଖିଲେ ରମଣୀ ରତନ ।

ଜରତା ମୁଦୁସୁଲୀ ଆଗେ କହିଲେ ଏ ଜ୍ୱରକୁ ଏହି ବିଧାନ ।୩୫ ।

ରସ ବିନା ଏ ନ ଘୁଞ୍ଚିବ ରୁଚିବ ମଧୁର ଆହାର ହୋଇଲେ ।

ଶାନ୍ତି ହେବ ଚିନ୍ତା ତାପ ରାତ୍ରେ ଚନ୍ଦ୍ରଭାନୁରେ ଏକ ଶଯ୍ୟା କଲେ ।

ରୋଗ ବିଷମ, ରାଗଜନ୍ୟ ହୋଇ ହୋଇଛି ।

ପୁଟପାକରେ ଯେତେକ ଅଉଷଧି ଏ ଗୁଣ ନ କରିବେ କିଛି ।୩୬ ।

କତିରେ ଯେତେ ସଖୀ ଥିଲେ ଶ୍ରୁତିରେ ରହିଲେ ବିରସ ମତିରେ ।

ଚତୁରା ନାମେ ମାଳିନୀ ପରବେଶ ଏହି ସମୟେ ଅନ୍ତଃପୁରେ ।

ପୁଷ୍ପ ଚାଙ୍ଗୁଡ଼ା, ଘେନି ସନ୍ନିକଟ ହୋଇଲା ।

ଯେମନ୍ତ ସୁବେଶ ଯହିଁକି ପ୍ରବେଶ, ଆର ଛାନ୍ଦକୁ ସେ ରହିଲା ।୩୭ ।

ହେ ରାମ କାମସୁନ୍ଦର ଗୁଣବନ୍ତ ଶିଳୀମୁଖ ଧନୁଧାରଣ ।

ସୀତାମ୍ଭୁଜମୁଖୀ ପ୍ରୀତି ପ୍ରମୋଦିତ ହରି ମିତ୍ରପଣ ପ୍ରମାଣ ।

ଜାଣି ବିରହ, ବିପତ୍ତି ହର ତତପର ।

କହେ ଉପଇନ୍ଦ୍ର ଭଞ୍ଜ ବୀରବର ଏ ଛାନ୍ଦ ଅତି ମନାହର ।୩୮ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ରସ, ଶୁଣ ହେ ମାଳିନୀ ବେଶ,

ଟଭାଫାଳ ପରି ଖୋଷା ଖୋଷିଛି ଯୋଷା ଯେ ।୧ ।

ଗର୍ଭକ କଲା ଚଉଁରୀ, ପ୍ରକାଶେ ରତ୍ନ ଭଉଁରି,

ଖଞ୍ଜିଅଛି ଗୋଟି ଚମ୍ପା, ଧଇର୍ଯ୍ୟ କମ୍ପା ଏ ।୨ ।

ଅନ୍ଧାର ନିଶାରେ ନଭେ, ନିର୍ମଳ ତାରା କି ଶୋଭେ,

ଦିଶଇ ତେମନ୍ତେ ପରା, ଲୋଚନ କାରା ଏ ।୩ ।

ଏଥକୁ କେଶ ତ୍ରିଭଙ୍ଗେ, ଧାରା ଦେଖାଇଛି ମାଙ୍ଗେ,

ଘନ ରାହୁ ଭୃଙ୍ଗଶ୍ରେଣୀ, ଅଛି କି ଜିଣି ଏ ।୪ ।

ଲଲାଟେ ଚନ୍ଦନ ଚିତା, ସିନ୍ଦୂର ବିନ୍ଦୁ ଶୋଭିତା,

ଚନ୍ଦ୍ର କୋଳେ କି ସବିତା, ଏହି ଭଙ୍ଗି ତା ଏ ।୫ ।

ଶ୍ରବଣେ ଚାରୁ କୁଣ୍ଡଳ, ଦୋହଲେ ଗଣ୍ଡମଣ୍ଡଳ

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ପାଶୀ ଉପରେ ଚିତ୍ତକୁ ହରେ ଏ ।୬ ।

ଫୁଲଗୁଣା, ମାଠଗୁଣା କରଇ ବିବେକବଣା ନାସା

ପୁଟକେ, ପୁଟକେ ଥାଇ ଝଟକେ ଏ ।୭ ।

ଲାଞ୍ଜି ବିହୀନେ କଜ୍ଜଳ ନୟନେ ଦିଶେ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ,

ପଦ୍ମେ କି ଭ୍ରମର ଖେଳା ତେମନ୍ତେ ଡୋଳା ଏ ।୮ ।

କଣ୍ଠେ ସୁନାକଣ୍ଠି ମାଳି, ପ୍ରବାଳେ ହୋଇଛି ଝଳି,

ପଛକୁ ରୁଚିର ଫୁଲି, ମାନସ ଭୁଲି ଏ ।୯ ।

ଉଚ୍ଚ ଘଞ୍ଚ କୁଚ ବେନି, ହେଲା ଦିନୁ ଯଉବନୀ,

ଦେଖିତ ନାହିଁ ଅବନୀ, ଲୋଚନ ବେନି ଏ ।୧୦ ।

ମାରିବାକୁ ଯୁବ କୁଳ, କାମ କରି ଅନୁକୂଳ

ଟେକିଛି କି ଶାଢ଼ି ଘେର ତଥା ସୁନ୍ଦର ଏ ।୧୧ ।

ବିଦମାଳା ପାଟବତ୍ର ତାଡ଼ରେ ଭୁଜ ଦୀପିତ,

କାମ ଆଦି ଖଡ଼ୁବାହୀ ହସ୍ତରେ ଶୋହି ଏ ।୧୨ ।

ବାମକରର ଅଙ୍ଗୁଳି, ତ୍ରିସରି ମୁଦିରେ ଝଳି,

ଚରଣକେ ବଳା ପଟେ, ନାଦ ପ୍ରକଟେ ଯେ ।୧୩ ।

ପ୍ରପଦରେ କଂସାମୁଦି, ଶବଦେ ଧଇର୍ଯ୍ୟ

ଖେଳି, ବେଢ଼ରେ ଅଳତା ଚିତ୍ର ବିଚିତ୍ର ଯେ ।୧୪ ।

ବ୍ୟକ୍ତି ବିଞ୍ଚଣି ପଣନ୍ତ, ଉର ଉପରେ ଲମ୍ଫିତ,

ବନ୍ଧନ ଛନ୍ଦନ ନୀବୀ, ମୋହନ ଛବି ଯେ ।୧୫ ।

ସ୍ତନଊର୍ଦ୍ଧ୍ୱେ କଣ୍ଠ ତଳେ, ମଣିବନ୍ଧ କରମୂଳେ,

ପାଦପରେ ଚିବୁକରେ, କି ମୋହନର ଯେ ।୧୬ ।

ହରିତାଳୀ କାଳୀ ଚିତା, ଉକୁଟାଇଛି ବନିତା,

ଦେହ ତ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଗୋରା, ତହିଁକି ତୋରା ଯେ ।୧୭ ।

ନୋହେ ଉଚ୍ଚ ଖର୍ବ ଅତି, କଥା ଏ ନୋହେ ଯୁବତୀ,

ପୀନ ନୋହି କ୍ଷୀଣ ନୋହି, ଏମନ୍ତ ଦେହୀ ଯେ ।୧୮ ।

ବିବର୍ଜିତ ଗଣ୍ଠି ଶିରା, ପାଚିଲା ରସାଳ ପରା,

ବୟସ ଷୋଳ ସତର, ଏଥି ଭିତରେ ଯେ ।୧୯ ।

କୁସୁମ ଚାଙ୍ଗୁଡ଼ା କରେ, ଗୋଡ଼ାଇଛନ୍ତି, ଗୋଡ଼ାଇଛନ୍ତି

ଭ୍ରମରେ, ଗଜ ପରାୟେ ମନ୍ଥର, ଗମନ ତାର ଯେ ।୨୦ ।

ପଣତ ଦେଇଛି ଶିରେ, ଧରିଛି ଦକ୍ଷିଣ କରେ,

ମୁଖ ହସିଲାର ପ୍ରାୟେ, କି ଶୋଭାପାଏ ଯେ ।୨୧ ।

ମନ୍ତ୍ରୀ ସୁତା ଆଗେ ନେଇ, ସୁମନ ସମ୍ଭାର ଥୋଇ,

ଧୀରେ ହର ଉମା ଆଜ୍ଞା, କହିଲା ବିଜ୍ଞା ଯେ ।୨୨ ।

ସତ କି ବୋଲି ପଚାରି, କେତକୀଜିତ ଗଉରୀ,

ଛାମୁଁକୁ ନେଇ ସତ୍ୱରେ, ପ୍ରମୋଦ ଭରେ ଯେ ।୨୩ ।

ବୋଲେ ଜେମା ହୁଅ ଅପୂର୍ବ, ବିଧାନ,

କହୁଛି ଚତୁରୀ ଆସି, ସୁଧା ବରଷି ଯେ ।୨୪ ।

ରାମା ଶୁଣି ବୋଲେ ବସ, କେମନ୍ତେ କଥା ସେ

ଭାଷ, ପୁଣି ଆରମ୍ଭିଲା ତହିଁ ମାଳିନୀ ଯେ ।୨୫ ।

ତୋ ଖଟଣୀ ଫଳ ମୋର, ଏଣୁ ଭଲ ବାଞ୍ଛା ତୋର,

ବରକୁ ମୁଁ କହୁଥାଇଁ, ହରେ ଜଣାଇଁ ଯେ ।୨୬ ।

ଗଲା କାଲି ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶୀ, ହୋଇଥିଲି ଉପବାସୀ,

ଦେଉଳ ଭିତରେ ଯାଇଁ, ଜାଗର ଦେଇ ଯେ ।୨୭ ।

ବସିଥିଲି ଉଜାଗରେ, ରଜନୀ ଅଛି ପହରେ,

ଅଳପ ଆସିଲା ଢୋଳ ଏମନ୍ତ ବେଳ ଯେ ।୨୮ ।

ଈଷିତେ କଥା ସୁମରି, ଏକ୍ଷଣି ରୋମ ଟାଙ୍କୁରି,

ଶିରେ ଜଟା ଅର୍ଦ୍ଧ ଶଶୀ, ମଞ୍ଜୁଳ ଦିଶି ଯେ ।୨୯ ।

କୁନ୍ଦ କ୍ଷୀର ଦର ରୁଚି, ତେଜ ଗଞ୍ଜି ତହିଁ ଶୁଚି,

ହୋଇଛନ୍ତି ଦିଗମ୍ବର, ଭସ୍ମ ଧୂସର ଯେ ।୩୦ ।

ପାର୍ବତୀଙ୍କୁ ବାମ କରେ, ଧରିଅଛନ୍ତି ସ୍ନେହରେ,

ଦକ୍ଷିଣ କରରେ ବେତ୍ର, ବିଜେ ତ୍ରିନେତ୍ର ଯେ ।୩୧ ।

ସେ ବେତ୍ର ମୋତେ ଛୁଆଇଁ, ତକ୍ଷଣେ ମୋ ଚେତା

ହୋଇ, ଚାହିଁ ଶିବା ଶିବ ରମ୍ୟ, କଲି ପ୍ରଣମ୍ୟ ଯେ ।୩୨ ।

ମୁଖ ମୃଦୁହାସେ ପୂର୍ଣ୍ଣ, କଲେ ମୋତେ ଅବଧାନ,

ନୃପଜା ପାଇଁ ତୁ ମୋତେ, ଜଣାଉ ନିତ୍ୟେ ଗୋ ।୩୩ ।

ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖୀ ଏ ନିଶାରେ, ଶୋଇଥିଲା ଚନ୍ଦ୍ରକରେ,

ମୋର ଆଜ୍ଞାରେ ଯୋଗିନୀ, ପୁରୁଷେ ଘେନି ଯେ ।୩୪ ।

ପ୍ରବେଶ ବାଳା ପାଶର, ଚିହ୍ନାଇ ଦେଇ ଅନ୍ତର,

ସେ ପୁଣି ନିଦ୍ରା ଭାଙ୍ଗିଲା, ବିନୟୀ ହେଲା ଯେ ।୩୫ ।